Amarantowa Wstążka
Amarantowa Wstążka lub Amarantowa Wstążeczka to polskie odznaczenie bojowe o charakterze zastępczym (prowizorycznym).
Odznaczenie to zostało wprowadzone rozkazem nr 120 przez dowódcę I Korpusu Polskiego w Rosji, generała porucznika Józefa Dowbor-Muśnickiego, w dniu 17 lutego 1918 roku „w celu uhonorowania wspaniałych czynów bojowych swoich żołnierzy oraz tych, którzy na nie zasłużyli”.
Początkowo wstążki w narodowych barwach (amarantowych) miały szerokość 2 cm, a następnie zmieniono ich rozmiar na długość 3 cm i szerokość 1 cm. Wstążeczki noszono na lewej piersi, w połowie wysokości między pierwszym a drugim guzikiem munduru lub płaszcza. Każdy bohaterski czyn miał być odznaczany jedną wstążeczką, a wstążeczki powinny być noszone jedna pod drugą w odległości 0,5 cm.
„Oficerowie i żołnierze, którzy zasłużą na odznakę, zostaną wymienieni w rozkazie do korpusu, a ich nazwiska zostaną przekazane Rządowi Narodowemu”.
W dniu 27 lutego 1918 roku w twierdzy Bobrujsk, przy obecności niemieckiej delegacji z majorem Wulffenem na czele, odbyła się pierwsza ceremonia odznaczenia żołnierzy zasłużonych w walkach z bolszewikami.
Na liście wyróżnionych znalazło się 565 oficerów, podoficerów i żołnierzy, z czego większość została uhonorowana za odwagę wykazaną podczas bitwy pod Osipowiczami, która miała miejsce 19 lutego 1918 roku.
W sumie w I Korpusie Polskim przyznano w ciągu 4 miesięcy około 900 amarantowych wstążek, które później w latach 1921–1922 zostały wymienione na Krzyż Walecznych. Posiadacze amarantowej wstążki otrzymali go automatycznie.
Baretka amarantowa ma długość 35–40 mm i szerokość 1 cm.
Od 1 lipca 1921 roku Minister Spraw Wojskowych zezwolił na noszenie amarantowej wstążeczki „do czasu wymiany na odznaczenie zatwierdzone przez władze prawodawcze”. Wstążkę należało nosić za Krzyżem Walecznych, a za nią także drugą i trzecią.
W lipcu 1922 roku Minister Spraw Wojskowych, generał dyw. Kazimierz Sosnkowski, w zamian za Amarantowe Wstążki, przyznał żołnierzom byłego I Korpusu Krzyże Walecznych.
W październiku 1935 roku Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych opublikowało „Listę odznaczonych Krzyżem Walecznych o nieznanych adresach”. Na liście znalazło się ponad 1200 żołnierzy, którym Krzyż Walecznych został przyznany za czyny dokonane w szeregach I Korpusu Polskiego oraz formacjach, które wchodziły w jego skład: Legion Puławski, Brygada Strzelców Polskich i Dywizja Strzelców Polskich oraz Naczpol. Wśród odznaczonych, których adresów Biuro Personalne MSWojsk nie mogło ustalić, byli między innymi: gen. bryg. Józef Porzecki, ks. dziekan Andrzej Gawędzki, ppłk Stanisław Bobiatyński, płk Stanisław Wrzaliński, ppłk dypl. Witold Radecki-Mikulicz oraz mjr dypl. Ziemowit Grabowski.
Redakcja „Placówki”, organu prasowego Dowborczyków, apelowała do swoich czytelników – odznaczonych „Amarantową Wstążeczką”, aby sprawdzili, czy figurują na wspomnianej liście.
Odznaczeni
Przypisy
Bibliografia
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
Lista odznaczonych Krzyżem Walecznych o nieznanych adresach. Warszawa: Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1935.
Wiesław Bończa-Tomaszewski: Kodeks orderowy. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1939.
Stefan Oberleitner: Polskie ordery, odznaczenia i niektóre wyróżnienia zaszczytne 1705-1990. Cigacice: Zakład Instalacyjny „Elektroinstal” Wiesław Szklarski, 2009. ISBN 978-83-919754-1-1.
Placówka. Ilustracja Polska. Miesięcznik myśli i czynowi Dowborczyków poświęcony. [dostęp 2018-05-06].
Zbigniew Puchalski: Dzieje polskich znaków zaszczytnych. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2000. ISBN 83-7059-388-7.
Grzegorz Krogulec: Krzyż Walecznych. Warszawa: Ajaks, 1998. ISBN 83-87103-35-7.
