Amanieu d’Albret (urodzony około 1478 roku we Francji, zmarły 2 września lub 20 grudnia 1520 roku w Casteljaloux) był francuskim kardynałem.
Życiorys
Urodził się w przybliżonym roku 1478 na obszarze Królestwa Francji, jako potomek Alaina d’Albreta i Françoise de Châtillon, a jego bratem był król Nawarry Jan III. W młodości został ojcem trojga dzieci, które urodziły się poza małżeństwem: dwóch córek oraz syna, a także pełnił funkcję protonotariusza apostolskiego. 19 lipca 1499 roku objął urząd administratora apostolskiego diecezji Comminges oraz Condom, a rok później – Oloron-Sainte-Marie. 20 marca 1500 roku otrzymał godność kardynała in pectore. Jego nominacja na kardynała diakona została publicznie ogłoszona na konsystorzu 28 września, a diakonia, którą mu przydzielono, to San Nicola in Carcere.
d’Albret pełnił również obowiązki administratora apostolskiego w różnych diecezjach, w tym: Pamiers (1502–1506, 1514, 1515–1520), Vannes (1504), Bazas (1504–1520), Lescar (1507–1515), Pampeluny (1510–1512, 1517–1520) oraz Conserans (1515). Po elekcji Juliusza II zmuszony był uciekać z Rzymu, a w 1511 roku uczestniczył w spisku przeciwko niemu. Papież zagroził mu utratą wszelkich beneficjów oraz ekskomuniką, jednak d’Albret wziął udział w soborze pizańskim i przystąpił do francuskiego sojuszu przeciwko Juliuszowi II. Leon X udzielił d’Albretowi rozgrzeszenia, razem z Guillaume Briçonnetem i René de Priem, oraz potwierdził jego urzędy. 3 września 1520 roku został protodiakonem i pełnił tę funkcję do momentu swojej śmierci, która miała miejsce 20 grudnia tego samego roku w Casteljaloux.
