Amanda Junquera Butler (19 października 1898 – 27 grudnia 1986) to hiszpańska pisarka, która urodziła się w Madrycie.
Życiorys
Amanda Junquera Butler była córką Emilii Butler oraz Tomása Junquera de Basañez. Wychowywała się w Madrycie w towarzystwie pięciorga rodzeństwa: Isabel, Maríi Luisy, Emilii, Maríi Teresy oraz Tomása. Posiadała wykształcenie muzyczne oraz literackie. W lipcu 1928 roku w Madrycie poślubiła naukowca i dziekana Wydziału Artystycznego Uniwersytetu w Murcji, Cayetano Alcázar Molina. Po zawarciu małżeństwa kontynuowała podróże, przeprowadzając się w związku ze zmianami w pracy męża.
W 1936 roku podczas otwarcia Universidad Popular de Cartagena w regionie Murcja, Junquera poznała pisarkę Carmen Conde Abellán, która była współzałożycielką tego uniwersytetu. Conde, żona poety Antonio Olivera Belmása, była pierwszą kobietą przyjętą do Hiszpańskiej Akademii Królewskiej. Między kobietami szybko zrodziła się sympatia, zaczęły wymieniać się książkami oraz listami. Wkrótce po ich spotkaniu Conde zadedykowała Junquerze wiersze, które zawierały lesbijskie kody. W czerwcu 1937 roku kobiety zaplanowały wspólne wakacje bez mężów, które spędziły w parku przyrody Penyal d’Ifac w Walencji, stając się kochankami.
W trakcie hiszpańskiej wojny domowej (1936–1939) związek kobiet się umocnił, ponieważ obaj ich mężowie byli nieobecni. Miały możliwość spotykania się i korespondowania. Z uwagi na hiszpańskie prawo i normy społeczne, nie mogły się rozwieść ani ujawniać swojego uczucia, co zmusiło je do ukrywania ich relacji. Mężowie Junquery i Conde zgłosili się do armii republikańskiej, gdzie służyli w Bazie w Grenadzie. Oliver Belmás został uwięziony, a Cayetano Alcázar Molina został przeniesiony na Uniwersytet w Walencji, gdzie objął stanowisko dyrektora generalnego uniwersytetów pod rządami Francisco Franco. Junquera podjęła studia na uniwersytecie.
Na końcu wojny Conde groziło aresztowanie z powodu jej prorepublikańskich poglądów. Junquera pomogła jej uciec z Walencji, a obie przeprowadziły się do domu siostry Junquery w Madrycie, gdzie mieszkały przez rok. Conde ukrywała się w sypialni. W 1940 roku kobiety przeniosły się do San Lorenzo de El Escorial, a w 1942 roku dołączył do nich Alcázar, wynajmując mieszkanie od poety Vicente Aleixandre. Cała trójka mieszkała tam przez 40 lat.
Na początku lat 40. XX wieku Junquera zaczęła publikować pod pseudonimem Isabel de Ambía. Tworzyła eseje, kroniki, krytyki literackie oraz opowiadania, które były publikowane głównie w czasopismach takich jak „Cuadernos de Literatura Contemporánea”, „Destino de Barcelona”, „El Español” oraz „Hispania”.
Od 1942 roku Junquera zajmowała się tłumaczeniem na język hiszpański dzieł autorów angielskich, francuskich oraz włoskich, w tym m.in. prac Adriano Augusto Michieli, Marcela Pagnola, Anny Marii Speckel, Alejandro Tassoni Estense oraz Williama Thomasa Walsha. W latach 40. XX wieku publikowała również opowiadania, a w 1947 roku wydała swoją jedyną książkę Un hueco en la luz.
Po zwolnieniu Olivera Belmása z więzienia, Conde zdecydowała się pozostać jego tytularną żoną. Oliver mieszkał w izolacji w Murcji, podczas gdy Conde wróciła do El Escorial, gdzie mogła być z Junquerą. Kiedy Conde oskarżono o przestępstwa polityczne, Junquera oraz Alcázar wykorzystali swoje wpływy, aby odsunąć zarzuty. W 1945 roku Oliver, cierpiący na problemy sercowe, został dopuszczony do powrotu do Madrytu, a Conde rzekomo zamieszkała z nim oraz jego matką w odrębnym mieszkaniu. Obie pary utrzymywały bliską relację, często spędzając razem wakacje. Mąż Junquery zmarł w 1958 roku, a ona oraz Conde pozostały bliskimi towarzyszkami. Po śmierci Olivera w 1968 roku, Conde na stałe przeniosła się do domu Junquery.
Junquera została pochowana na cmentarzu w Torrelodones.
Ponowne zainteresowanie jej twórczością miało miejsce w XXI wieku. Kilka jej tłumaczeń ukazało się na nowo w latach 2000 i 2001. W 2007 roku José Luis Ferris opublikował książkę Carmen Conde: vida, pasión y verso de una escritora olvidada, w której opisał związek między Conde a Junquerą.
