Amalryk z Montfort, znany również jako Amaury de Montfort (urodzony w 1195, zmarły w 1241 w Otranto) był francuskim możnowładcą, synem Szymona z Montfort i Alix z Montmorency, a także starszym bratem Szymona z Montfort.
Życiorys
W 1209 roku wziął udział w krucjacie przeciwko katarom, która była kierowana przez jego ojca. Z tego okresu wynikał również podbój hrabstwa Tuluzy oraz całej Langwedocji. Na prośbę ojca, w 1213 roku został pasowany na „rycerza Chrystusa” przez biskupa Orleanu, Maurycego z Seignelay, w Castelnaudary. Po śmierci ojca w 1218 roku odziedziczył zdobycze, jednak nie zdołał ich utrzymać w obliczu kontrofensywy Rajmunda VI z Tuluzy. Po śmierci Rajmunda VI w 1222 roku, jego następca, Rajmund VII, otrzymał z rąk papieża tytuł hrabiego Tuluzy. W 1221 roku, z powodu malejącego zapału swoich podkomendnych, próbował powołać nowy zakon rycerski do walki z kataryzmem. Mimo początkowego poparcia papieża Honoriusza III, ta inicjatywa nie przyniosła oczekiwanych rezultatów. W 1223 roku ostatecznie opuścił Langwedocję, a w 1225 roku przekazał swoje prawa królowi Francji, Ludwikowi VIII. Zgodnie z traktatem paryskim z 1229 roku zrzekł się wszelkich roszczeń do ziem w południowej Francji, a w zamian za to otrzymał urząd konetabla Francji po swoim wuju, Mateuszu II z Montmorency, w 1230 roku. Po osiągnięciu pełnoletności przez brata Szymona, zrezygnował na jego rzecz z pretensji do tytułu earla Leicester oraz posiadłości w Anglii, pozostając przy rodowych majątkach w Île-de-France, z głównym ośrodkiem w Montfort-l’Amaury.
W 1239 roku uczestniczył w walkach w Palestynie, gdzie pod Gazą został wzięty do niewoli. Był więziony w Kairze, a uwolniono go w 1241 roku. Zmarł w trakcie powrotu do domu.
