Amalie Skram

Amalie Skrampisarką.

Życiorys

W wieku 17 lat, po bankructwie jej ojca, który był spekulantem i uciekł do Ameryki, jej matka zmuszona była sama zająć się pięciorgiem dzieci.

Rok później Amalie wyszła za mąż za znacznie starszego kapitana statku, B. Müllera, jednak ich małżeństwo szybko się zakończyło rozwodem. Następnie przeniosła się do Danii, gdzie w 1884 roku poślubiła poetę Erika Skrama. Początkowo ich związek był udany, lecz w 1900 roku doszło do rozwodu.

Amalie utrzymywała bliską przyjaźń z Huldą Garborg.

W 1885 roku zadebiutowała powieścią Constance Ring, która porusza temat nieszczęśliwego małżeństwa. Motyw ten pojawia się także w wielu innych jej dziełach, takich jak Forraadt z 1892 roku, które mają silne wątki autobiograficzne. Była przekonana, że ludzkość skazana jest na całkowite podporządkowanie tyranii praw natury. Jej twórczość przesiąknięta była skrajny pesymizmem oraz poczuciem beznadziei. Największe uznanie zyskała dzięki tetralogii Hellemyrsfolket (Ludzie z Hellemyr), wydanej w latach 1887–1898. Książka ta ukazuje wpływ tradycji i środowiska na losy jednostek oraz pokoleń, przedstawiając ambicje rodzinne, poczucie niższości oraz dzieje upadku rybackiej rodziny z okolic Bergen. W jej twórczości wyróżniały się bezkompromisowe poglądy na temat ucisku kobiet w małżeństwie i rodzinie, co przyniosło jej uznanie wśród feministycznych czytelniczek. Uznawana była za najwybitniejszą przedstawicielkę naturalizmu w norweskiej literaturze. Doświadczyła kilku załamań nerwowych, co skłoniło ją do leczenia w klinikach psychiatrycznych. W powieściach Professor Hieronimus oraz På St. Jørgen z 1895 roku krytykowała system leczenia psychiatrycznego. W swoich ostatnich dziełach, takich jak Julehelg z 1900 roku oraz Mennesker z 1905 roku, odeszła od naturalizmu, prezentując bardziej chrześcijańsko-spirytualistyczny światopogląd. Oprócz powieści pisała również opowiadania, nowele, dramaty oraz polemiki.