Amalie Materna, znana również jako Amalia, a później Amalie Friedrich-Materna (ur. 10 lipca 1847 w Sankt Georgen an der Stiefing w Styrii, zm. 18 stycznia 1918 w Wiedniu) – była austriacką sopranistką operową. Była uznawana za wybitną interpretatorkę dzieł Richarda Wagnera, a także pierwszą artystką, która zadebiutowała w roli Kundry w misterium scenicznym Parsifal oraz Brunhildy podczas premierowego, pełnego wykonania cyklu Pierścień Nibelunga na pierwszym Festiwalu w Bayreuth w 1876 roku.
Życie prywatne
Amalie była córką nauczyciela, która wcześnie rozpoczęła swoją edukację muzyczną, a już w wieku 9 lat występowała w lokalnym kościele dzięki swojemu pięknemu głosowi. Po śmierci ojca znalazła się pod opieką starszego brata, nauczyciela w wiosce Sankt Peter w Styrii. Brat starał się zapewnić Amalii nauczyciela śpiewu w Wiedniu, jednak z powodu wysokiego honorarium musieli z tej opcji zrezygnować. Ostatecznie Amalia przeniosła się do Grazu, gdzie kontynuowała naukę. W 1865 roku poślubiła aktora Karla Friedricha, z którym występowała w Grazu oraz w wiedeńskim Carltheater.
Kariera
Po ukończeniu szkoły muzycznej w Grazu, Amalie dostała angaż w teatrze Thalia. Zadebiutowała tam w 1864 roku jako subretka w operetce Junacy (Flotte Bursche) autorstwa Franza von Suppé, a po dwóch latach przeniosła się do wiedeńskiego Carltheater. Po dalszym kształceniu się pod okiem Essera i Kocha, w 1869 roku została zaangażowana przez Franza von Dingelstedta do Opery Wiedeńskiej, gdzie zadebiutowała w roli Seliki w operze Afrikanka Giacomo Meyerbeera. Zyskała duże uznanie i przez następne 25 lat występowała na deskach wiedeńskiej opery.
Wśród jej znaczących ról znalazły się Amneris w premierowym wiedeńskim wykonaniu Aidy Verdiego w 1874 roku, tytułowa rola w Królowa Saby Károlya Goldmarka, którą zadebiutowała 10 marca 1875 roku, a także Ortrud w Lohengrinie, Leonora w Fidelio, Donna Anna w Don Giovannim oraz rola tytułowa w Armidzie Rossiniego.
Amalie występowała gościnnie w wielu operach, m.in. w Niemczech, Anglii i USA. W 1884 roku, wspólnie z kolegami scenicznymi Hermannem Winkelmannem i Emilem Scarią, odbyła tournée po USA z koncertami poświęconymi dziełom Wagnera. W sezonie 1884/1885 zdobyła ogromną popularność na scenie nowojorskiej Metropolitan Opera, gdzie występowała w rolach Elżbiety w Tannhäuserze oraz tytułowej Walkirii, a także w rolach Racheli w Żydówce Halévy’ego i Valentine w Hugenotach Meyerbeera.
Opera Wagnerowska
Richard Wagner, usłyszawszy Amalię w wykonaniu fragmentu roli Brunhildy, miał krzyknąć: „Znalazłem swoją Brunhildę, przyjmuję ją od Ciebie z wdzięcznością i jestem dumny, że znalazłem ją w Wiedniu!”. W sierpniu 1876 roku Materna zadebiutowała w roli Walkirii pod batutą samego kompozytora podczas pierwszego pełnego wykonania tetralogii Pierścień Nibelunga i szybko została uznana za najlepszą interpretatorkę kobiecych ról w operach Wagnera. 26 lipca 1882 roku wystąpiła w Bayreuth w roli Kundry podczas prawykonania Parsifala, z Hermannem Winkelmannem w roli tytułowej; tę rolę wykonywała aż do 1891 roku.
Ostatni występ z Operą Wiedeńską miał miejsce 31 grudnia 1894 roku, kiedy zagrała Elżbietę w Tannhäuserze Wagnera. Po tym okresie sporadycznie dawała koncerty, pracując jako ceniona nauczycielka śpiewu, w tym szkoląc śpiewaczki operowe takie jak Elise Elizza czy Hermine Kittel. Ostatni raz wystąpiła publicznie w 1913 roku w Wiedniu, z okazji stulecia urodzin Wagnera.
Galeria ról
Przypisy
