Amalia Euphrosyne Lindegren
Amalia Euphrosyne Lindegren (ur. 22 lub 23 maja 1814 w Sztokholmie, zm. 27 grudnia 1891 tamże) to szwedzka artystka, malarz i portrecistka. W 1856 roku została członkinią Szwedzkiej Królewskiej Akademii Sztuki.
Biografia
Amalia Lindegren przyszła na świat w Sztokholmie jako córka Anny Cathariny Lindgren Ekström (zm. 1817) oraz jej partnera, szlachcica Benjamina Sandelsa (1763–1831), z którym Catharina miała romans w trakcie swojego małżeństwa z dozorcą Andersem Lindgrenem. W dzieciństwie Amalia doświadczała upokorzeń, co znajduje odzwierciedlenie w jej późniejszych obrazach przedstawiających smutne dziewczynki.
Początkowo zajmowała się sprzedażą rysunków inspirowanych stylem Marii Röhl. W 1839 roku zaczęła malować farbami olejnymi. Już w 1842 roku została uczennicą Sophie Adolphine Adlersparre, a w 1843 roku jej prace po raz pierwszy zostały zaprezentowane na wystawie.
W 1846 roku jej rysunki zwróciły uwagę artysty i nauczyciela Carla Gustafa Qvarnströma (1810–1867), który był pod wrażeniem jej talentu. Dzięki jego wsparciu Amalia, jako jedna z zaledwie czterech kobiet, została przyjęta na studia w Szwedzkiej Królewskiej Akademii Sztuki w 1849 roku. W 1850 roku stała się pierwszą studentką tej uczelni, która otrzymała stypendium, co umożliwiło jej wyjazd na studia do Paryża. Tam miała okazję uczyć się pod okiem Léona Cognieta oraz Ange Tissiera. W 1854 roku studiowała w Starej Pinakotece w Monachium, a w latach 1854–1855 przebywała w Rzymie. W 1856 roku uczestniczyła w wystawie światowej w Paryżu, a następnie wróciła do Szwecji. W 1859 roku ponownie odwiedziła Paryż.
W stolicy Francji spotkała wiele znanych osobistości kultury, w tym Fredrikę Bremer, Olofa Enerotha, Wendelę Hebbe oraz Sophie Adlersparre. Opisywano ją jako cichą, skromną i introwertyczną osobę, która nigdy nie wyszła za mąż ani nie miała kochanków, rzadko także uczestniczyła w rozmowach podczas spotkań towarzyskich.
Zmarła w Sztokholmie z powodu zapalenia płuc.
Twórczość
Amalia Lindegren była związana z nurtem malarstwa w Düsseldorfie, a jej prace koncentrowały się głównie na portretach, inspirowanych twórczością Adolpha Tidemanda, Hansa Gudega, Pera Nordenberga oraz innych niemieckich artystów.
W 1857 roku odbyła podróż do Dalarny, gdzie tworzyła obrazy w sentymentalnym stylu, przedstawiające codzienne życie wiejskie, a także dzieła ukazujące smutne dziewczynki, co prawdopodobnie było związane z jej dzieciństwem. Te prace uczyniły ją „najpopularniejszą szwedzką kobietą-malarką swoich czasów”. Jej najbardziej znanym dziełem jest prawdopodobnie Lillans sista bädd. Wiele z jej obrazów było wystawianych w Paryżu oraz w takich miastach jak Filadelfia i Chicago.
Amalia Lindegren jest również autorką portretu księżniczki holenderskiej oraz królowej Szwecji i Norwegii, Ludwiki Orańskiej.
Wyróżnienia
W 1856 roku Amalia Lindegren została członkinią Królewskiej Szwedzkiej Akademii Sztuki. Była także honorową członkinią Brytyjskiego Towarzystwa Kobiet Artystek w Londynie oraz laureatką nagrody Litteris et artibus.
