Alvin Ralph Dark
Alvin Ralph Dark (urodzony 7 stycznia 1922 w Comanche, zmarły 13 listopada 2014) był amerykańskim baseballistą, który grał na pozycji łącznika oraz menedżerem drużyn MLB.
Kariera zawodnicza
Dark studiował na Louisiana State University, gdzie w latach 1940–1942 był członkiem drużyn baseballowych, koszykarskich i futbolowych LSU Tigers. W 1943 roku przeszedł szkolenie wojskowe na University of Louisiana w Lafayette, gdzie do 1944 roku brał udział w drużynach futbolowych, koszykarskich, baseballowych oraz golfowych. W 1945 roku został wybrany w drafcie NFL przez Philadelphia Eagles, jednak postanowił kontynuować karierę w baseballu, podpisując kontrakt z Boston Braves w lipcu 1946. Zadebiutował w MLB 14 lipca 1946 w drugim meczu doubleheader przeciwko Pittsburgh Pirates. W sezonie 1947 grał w zespole farmerskim Braves, Milwaukee Brewers.
W 1948 roku, w swoim pierwszym pełnym sezonie, uzyskał średnią uderzeń wynoszącą 0,322 (czwarte miejsce w lidze) oraz zaliczył 39 double’ów. Został wybrany najlepszym debiutantem w MLB oraz zajął 3. miejsce w głosowaniu do nagrody MVP National League. Boston Braves zdobyli mistrzostwo ligi po raz pierwszy od 1914 roku, lecz przegrali w World Series z Cleveland Indians. W grudniu 1949 roku przeszedł do New York Giants w ramach wymiany zawodników. W 1951 roku zagrał po raz pierwszy w All-Star Game, zdobywając najwięcej double’ów w National League i występując w World Series, gdzie Giants przegrali z New York Yankees. W czerwcu 1956 roku dołączył do St. Louis Cardinals.
W maju 1958 roku przeszedł do Chicago Cubs. 30 czerwca 1959 roku wziął udział w jednej z najbardziej niezwykłych sytuacji w historii baseballu. W meczu St. Louis Cardinals – Chicago Cubs, w pierwszej połowie czwartej zmiany, przy próbie odbicia przez Stana Musiala, miotacz Cubs Bob Anderson rzucił trzy balle i jeden strike. Następnie wykonał wild pitch, a piłka, uderzając w łapacza Cubs Sammy’ego Taylora oraz sędziego Vica Delmora, wpadła pod backstop. Sędzia uznał to za czwarty ball, co dało Musialowi darmową bazę. Ponieważ piłka pozostawała w grze, Musial postanowił spróbować zdobyć drugą bazę; piłkę chwycił chłopiec do podawania kijów i podał ją sprawozdawcy meczowemu Patowi Piperowi. Dark, grający na trzeciej bazie, pobiegł do backstopu, odzyskał piłkę i skierował ją do drugiej bazy, gdzie znajdował się łącznik Cubs Ernie Banks. W tym samym czasie sędzia Delmore wprowadził nową piłkę do gry, którą podał Andersonowi, jednak ten rzucił ją zbyt wysoko do drugobazowego Tony’ego Taylora. W efekcie Banks, mając właściwą piłkę, dotknął Musiala, gdy ten próbował dotrzeć do trzeciej bazy. Po naradzie sędziowie uznali to za aut, mimo protestów menedżera Cardinals Solly’ego Hemusa, który twierdził, że gra została zakłócona przez chłopca do podawania piłek, a Musial powinien pozostać na boisku. Mimo to, Cardinals wygrali mecz 4–1.
W styczniu 1960 roku podpisał kontrakt z Philadelphia Phillies. 14 kwietnia 1960 roku, w pierwszym meczu przed własną publicznością przeciwko Milwaukee Braves, zaliczył swoje 2000. uderzenie w MLB. W tym samym roku grał jeszcze w Milwaukee Braves. Ostatni raz wystąpił 2 października 1960 roku.
Kariera menedżerska
W 1961 roku został menedżerem San Francisco Giants, prowadząc zespół przez cztery sezony i zdobywając mistrzostwo National League w 1962 roku. W sezonie 1965 pełnił rolę trenera trzeciej bazy w Chicago Cubs. Pod koniec 1965 roku objął funkcję menedżera w Kansas City Athletics, gdzie pracował przez dwa lata. Po zakończeniu sezonu 1967 roku został menedżerem i menedżerem generalnym Cleveland Indians; 30 lipca 1971 roku został zwolniony z tych stanowisk.
W 1974 roku podpisał roczny kontrakt wart 50 tysięcy dolarów z Oakland Athletics, z którymi zdobył tytuł World Series, pokonując Los Angeles Dodgers w pięciu meczach. Rok później przegrał American League Championship Series z Boston Red Sox. W sezonie 1977 prowadził San Diego Padres w 113 meczach.
