Alv Kjøs (ur. 4 czerwca 1894, zm. 14 kwietnia 1990) był norweskim politykiem oraz oficerem. W latach 1954–1962 pełnił funkcję przewodniczącego partii konserwatywnej.
Życiorys
Wczesne lata
Alv Kjøs był synem bankiera Andreasa Kjøsa (1855–1946) oraz Diny Krogstie (1858–1920). Ukończył szkołę oficerską w 1917 roku oraz szkołę gospodarstwa wiejskiego w 1925 roku.
Kjøs posiadał farmę w Løten od 1926 do 1956 roku. Równocześnie rozwijał swoją karierę wojskową, osiągając stopień kapitana i dowodząc kompanią od 1934 roku. W 1940 roku awansował na majora, a w 1946 roku na pułkownika i dowódcę regimentu piechoty, którym kierował aż do 1954 roku.
Okres II wojny światowej
W trakcie kampanii norweskiej w 1940 roku brał udział w bitwie pod Dombås, gdzie został wzięty do niewoli po wjeździe w niemiecką zasadzkę. W okolicy przebywał minister obrony Birger Ljungberg oraz wielu członków rządu, których plan zakładał ucieczkę na północ, a Kjøs został wysłany jako zwiadowca.
W 1942 roku Kjøs został internowany przez Niemców i osadzony w obozie jenieckim Grini. W 1943 roku przetransportowano go do obozu w Grune w Niemczech, a następnie do Schildberg i Luckenwalde.
Działalność polityczna
Kjøs został wybrany do parlamentu Norwegii w 1937 roku z okręgu Hedmark. Podczas kampanii wyborczej w 1945 roku partia konserwatywna rozpoczęła restrukturyzację, w wyniku której zaproponowano usunięcie parlamentarzystów, którzy opowiedzieli się za abdykacją króla w 1940 roku. Z tej grupy tylko Kjøs uniknął wydalenia, dzięki swojej wysokiej pozycji w Hedmarku oraz wkładzie w walkę z Niemcami podczas kampanii norweskiej.
Kjøs skupił się głównie na polityce rolnej i zyskał poparcie innych członków partii na początku lat 50. Wspierał politykę Partii Pracy oraz szczególnie inicjatywę regulacji cen produktów rolnych poprzez negocjacje rządu z rolnikami.
W 1954 roku lider partii C.J. Hambro ogłosił, że nie będzie ubiegał się o reelekcję na stanowisko przewodniczącego partii konserwatywnej. Największe szanse na objęcie tego stanowiska miał Sjur Lindebrække, jednak po jego odmowie zasugerowano Kjøsa. Jako przewodniczący zaangażował Partię Konserwatywną w swoją politykę rolną oraz restrukturyzację partii po słabych wyborach samorządowych w 1955 roku.
Po wyborach parlamentarnych w 1957 roku do parlamentu weszło znacznie młodsze pokolenie Partii Konserwatywnej, które domagało się ustąpienia Kjøsa na rzecz Johna Lynga. W związku z tym, podczas głosowania nad budżetem na rok 1958, wszyscy posłowie Partii Konserwatywnej zagłosowali przeciwko Kjøsowi. W tym samym roku na zjeździe partyjnym wielu członków oczekiwało jego ustąpienia, a jako potencjalnego następcę wskazano Jo Benkowa. Jednakże Kjøs zdołał wygrać reelekcję stosunkiem głosów 217-137.
Reforma w strukturach partyjnych miała miejsce dopiero w 1962 roku, kiedy to zarząd główny z Kjøsem na czele wszedł w konflikt z grupą parlamentarną dowodzoną przez Lynga. Podczas kolejnego zjazdu partyjnego Kjøs zrezygnował z kierowania partią, a jego miejsce zajął Sjur Lindebrække.
Po ustąpieniu z pozycji przewodniczącego Kjøs nadal cieszył się wysoką pozycją w partii aż do 1965 roku, kiedy to nie uzyskał miejsca w parlamencie.
Odznaczenia
W 1953 roku otrzymał Order Świętego Olafa 1. klasy, a w 1964 roku uzyskał tytuł Komandora z Gwiazdą. Inne odznaczenia, które zdobył, to medale za służbę podczas II wojny światowej.
Przypisy
