Alton Brooks Parker
Alton Brooks Parker (14 maja 1852 – 10 maja 1926) był amerykańskim prawnikiem, sędzią oraz politykiem, który zyskał rozgłos jako kandydat Partii Demokratycznej w wyborach prezydenckich w 1904 roku.
Parker przyszedł na świat w Cortland, w stanie Nowy Jork, gdzie początkowo zajmował się praktyką prawno-sądową w Kingston. Był aktywnym członkiem Partii Demokratycznej. W latach 1885–1889 pełnił funkcję sędziego w Sądzie Najwyższym stanu Nowy Jork, a następnie, w okresie 1898–1904, był prezesem Federalnego Sądu Apelacyjnego w Nowym Jorku. Parker był bliskim współpracownikiem i protegowanym wpływowego konserwatywnego demokraty, Davida B. Hilla, który pełnił funkcje gubernatora oraz senatora stanu Nowy Jork.
Poparcie konserwatywnego skrzydła partii, znanego jako Bourbon Democrats, było kluczowe w uzyskaniu przez Parkera nominacji na kandydata na prezydenta Stanów Zjednoczonych w 1904 roku. Akceptując swoją kandydaturę, zrezygnował z pełnionej funkcji prezesa sądu.
W owym czasie w Partii Demokratycznej miała miejsce rywalizacja pomiędzy konserwatystami, reprezentowanymi przez Hilla oraz byłego prezydenta Grovera Cleveland, a frakcją postępową pod przewodnictwem Willama Bryana, który trzykrotnie ubiegał się o prezydenturę i w przyszłości został sekretarzem stanu. Tym razem jednak przywództwo czasowo przejęli przeciwnicy Bryana. Na kandydata na wiceprezydenta z ramienia Parkera wybrano byłego senatora z Wirginii Zachodniej, Henry’ego Gassaway’a Davisa.
Głównym przeciwnikiem Parkera był niezwykle popularny ówczesny prezydent, Theodore Roosevelt, który miał znacznie bardziej lewicowe poglądy.
Z uwagi na dużą popularność Roosevelta oraz wewnętrzne podziały wśród demokratów, Parker poniósł porażkę w wyborach z wyraźną stratą głosów. Zwolennicy Bryana w dużej części opowiedzieli się za Rooseveltem, który był im bliższy ideologicznie. Parker i Davis uzyskali 5,083,880 głosów (37,6%), co przełożyło się na 140 głosów w kolegiach elektorskich, w porównaniu do 7,630,457 głosów (56,4%) i 336 elektorów popierających Roosevelta. Parker zdobył jedynie stany południowe, które wówczas były bastionem demokratów, znanych jako ’Yellow dog Democrats’. Po przegranej Parker nie miał możliwości powrotu do zawodu sędziego.
Pisarz Irving Stone w swojej książce poświęconej przegranym kandydatom do prezydentury, zatytułowanej They Also Run („oni także kandydowali”), stwierdza, że Parker mógłby być dobrym prezydentem, jednak jego porażka była w dużej mierze wynikiem charyzmy Roosevelta. Stone sugeruje, że były to pierwsze wybory, w których większą wagę przywiązywano do osobowości kandydatów.
Parker jest prawdopodobnie najmniej znanym kandydatem głównej partii w historii wyborów prezydenckich. Nie istnieje nawet solidna biografia poświęcona jego osobie, a jednym z niewielu śladów jego pamięci jest szkoła podstawowa w Cortland, nosząca jego imię.
