Althea Gibson
Althea Gibson (urodzona 25 sierpnia 1927 w Hrabstwie Clarendon, zmarła 28 września 2003 w East Orange) była amerykańską tenisistką, która jako pierwsza czarnoskóra zawodniczka zdobyła tytuł mistrzyni Wimbledonu.
Gibson pochodziła z ubogiej rodziny i dorastała w nowojorskiej dzielnicy Harlem, gdzie wyróżniała się w różnych dyscyplinach sportowych, w tym w koszykówce. Intensywne treningi tenisowe rozpoczęła dzięki wsparciu Waltera Johnsona, lekarza i działacza sportowego, który miał duży wkład w rozwój tenisa afroamerykańskiego. W 1946 roku Gibson przeniosła się do Wilmington w Karolinie Północnej, gdzie rok później zdobyła swój pierwszy tytuł w mistrzostwach krajowych dla czarnoskórych zawodniczek.
W tym czasie tenis w Stanach Zjednoczonych był podzielony przez zasady segregacji rasowej, a afroamerykańscy gracze rywalizowali w odrębnych rozgrywkach organizowanych przez Amerykańskie Towarzystwo Tenisowe (American Tennis Association). Gibson regularnie brała udział w tych turniejach, zdobywając łącznie dziesięć tytułów mistrzyni USA. Ukończyła również studia trenerskie w zakresie tenisa i koszykówki na Florida A&M University w Tallahassee na Florydzie, a następnie pracowała jako instruktorka sportowa na Lincoln University w Jefferson City w Missouri. W 1950 roku została po raz pierwszy dopuszczona do mistrzostw USA w Nowym Jorku; jako pierwsza czarnoskóra kobieta w historii tego turnieju, przeszła pierwszą rundę i w drugiej zmierzyła się z rozstawioną z numerem trzecim mistrzynią Wimbledonu, Louise Brough. Mimo że nie wygrała, stoczyła wyrównaną walkę, będąc blisko zwycięstwa, zanim mecz przerwały intensywne opady deszczu. Brough kontynuowała grę następnego dnia i ostatecznie wygrała 6:1, 3:6, 9:7.
Przełamanie barier rasowych otworzyło przed Gibson drzwi do bogatej kariery. W 1952 roku po raz pierwszy znalazła się w czołowej dziesiątce amerykańskiego rankingu zawodniczek. W 1955 roku zdobyła prestiżowe mistrzostwa Włoch w Rzymie. Rok później odniosła swoje pierwsze wielkoszlemowe zwycięstwo, pokonując w finale mistrzostw Francji Angelę Mortimer wynikiem 6:0, 12:10. W 1956 roku po raz pierwszy triumfowała na Wimbledonie, zdobywając tytuł w grze podwójnej wraz z Angielką Angelą Buxton. W finale mistrzostw USA musiała uznać wyższość Shirley Fry.
Sezon 1957 przyniósł jej kolejne sukcesy. Choć przegrała w finale mistrzostw Australii z Fry, to później wygrała zarówno Wimbledon, jak i mistrzostwa USA. Została powołana do reprezentacji narodowej w Pucharze Wightman, osiągając przy tym pozycję liderki na światowej liście rankingowej. Utrzymała się na pierwszym miejscu także w 1958 roku, skutecznie broniąc tytułów na Wimbledonie i mistrzostwach USA. Associated Press dwukrotnie przyznał jej tytuł sportsmenki roku w latach 1957-1958.
Po sukcesach w 1958 roku Gibson postanowiła zakończyć karierę amatorską. Wówczas tenis zawodowy kobiet nie dysponował tak rozbudowanym systemem rozgrywek jak tenis męski, więc Gibson brała udział głównie w serii meczów z Karol Fageros (wcześniej klasyfikowaną w czołowej dziesiątce w USA) w przerwach podczas pokazowych meczów koszykarzy Harlem Globetrotters. W 1960 roku wygrała 114 z 118 rozgrywanych spotkań. Próbowała swoich sił także w golfie, uczestnicząc w turniejach Ladies Professional Golf Association, opublikowała autobiografię, nagrała płytę (Althea Gibson Sings, 1959) oraz zagrała w filmie (The Horse Soldiers, 1959, u boku Johna Wayne’a). Kiedy w 1968 roku rozpoczęła się era tenisa „open” i zawodowcy mogli startować w turniejach wielkoszlemowych, miała już 39 lat i nie brała w nich udziału. Pracowała natomiast w instytucjach sportowych, pełniąc m.in. funkcję stanowego komisarza ds. sportu w New Jersey w latach 1975-1985, a także zajmując się szkoleniem tenisowym.
Althea Gibson była pierwszą czarnoskórą zawodniczką, która zdobyła tytuł mistrzyni turnieju wielkoszlemowego. Łącznie wygrała jedenaście turniejów zaliczanych do Wielkiego Szlema, w tym pięć w grze pojedynczej. Była praworęczną zawodniczką o doskonałej kondycji atletycznej, dysponującą silnym serwisem i potężnymi uderzeniami z głębi kortu, a także umiejętnością atakowania przy siatce. To właśnie dzięki tej wszechstronności odnosiła sukcesy zarówno na paryskich kortach im. Rolanda Garrosa, jak i na wimbledońskiej trawie. Nie można wykluczyć, że jej kariera mogłaby być jeszcze bardziej rozwinięta, gdyby nie ograniczenia rasowe; w turnieju wielkoszlemowym debiutowała dopiero w wieku 23 lat.
W 1971 roku została uhonorowana miejscem w Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.
Finały wielkoszlemowe
Gra pojedyncza (7)
Wygrane (5)
Przegrane (2)
Gra podwójna (7)
Wygrane (5)
Przegrane (2)
Gra mieszana (4)
Wygrane (1)
Przegrane (3)
Osiągnięcia w turniejach wielkoszlemowych na przestrzeni lat
A = zawodniczka nie brała udziału w turnieju.
Bilans = stosunek wygranych turniejów do sumy wszystkich startów.
Bibliografia
Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2017-08-20] (ang.).
Profil na stronie Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy
