Altamira
Jaskinia Altamira to krasowy obiekt znajdujący się w górach Kantabryjskich w północnej Hiszpanii, niedaleko miejscowości Santillana del Mar. Odkrycie jaskini miało miejsce w 1868 roku, a jego autorem był Modesto Cubillas. Wnętrze jaskini zdobią wielokolorowe rysunki, które pochodzą z kultury magdaleńskiej.
Historia odkrycia
Jaskinia została odkryta w 1868 roku przez lokalnego myśliwego. Jego pies, goniąc lisa, wbiegł do wąskiej szczeliny skalnej, gdzie utknął. W trakcie uwalniania psa, myśliwy odsunął kilka kamieni i poczuł chłodny powiew powietrza, co zasugerowało istnienie większej jaskini.
O odkryciu dowiedział się Marcelino Sanz de Sautuola, miejscowy właściciel ziemski oraz amator paleontologii, jednak do jaskini wszedł po raz pierwszy dopiero w 1875 lub 1876 roku. Podczas wstępnych prac wykopaliskowych znalazł obrobione fragmenty krzemienia oraz kości różnych zwierząt. Po 3 lub 4 latach Sanz de Sautuola odwiedził jaskinię ponownie, tym razem z córką Marią. To właśnie ona odkryła na stropie jaskini doskonale zachowane malowidła przedstawiające różne zwierzęta. Zaskoczony tym znaleziskiem, Sanz de Sautuola zaczął je badać, a wyniki swoich badań opublikował w 1880 roku w broszurze zatytułowanej „Breves apuntes sobre algunos objetos prehistóricos de la provincia de Santander” (Krótkie notatki o niektórych prehistorycznych obiektach z prowincji Santander).
Charakterystyka jaskini
Jaskinia ma długość około 270 metrów, a jej wysokość w niektórych odgałęzieniach i komorach wynosi od 1 do 2,6 metra. W głównej części jaskini, na stropie o powierzchni przekraczającej 100 m², odkryto sylwetki zwierząt, w tym kilkanaście żubrów, jelenie, sarny, konie i koziorożce, a także geometricalne znaki namalowane w trzech kolorach: czerwonym, czarnym i fioletowym. Fryz ma długość 18,0 metrów i szerokość 9,0 metrów, a wysokość w miejscu jego odkrycia wynosi około 2,0 metrów. Artysta, który stworzył te rysunki, wykorzystał naturalne formacje skalne, malując sylwetki żubrów w różnych pozycjach, takich jak klęk, skok czy upadek. Całe stado żubrów wydaje się być w ruchu, a jego dynamika sprawia wrażenie, że zatrzymuje się w biegu przed postacią 12-metrowej łani namalowanej na najbardziej oddalonej płaszczyźnie, której głowa jest zwrócona w kierunku otworu jaskini. Na ścianach znajdują się także ryty antropomorficzne oraz odciski i kontury dłoni. Większość rysunków powstała około 13 000 lat p.n.e., ale niektóre fragmenty datowane są radiowęglowo na okres od 25 000 do 35 000 lat.
Jaskinia Altamira to jedno z najwybitniejszych osiągnięć sztuki górnopaleolitycznej. Badacze często przypisują tym rysunkom charakter magiczny, jednak bardziej właściwe wydaje się traktowanie ich jako wyrazu dążenia do poznawania świata: umiejętności odzwierciedlenia rzeczywistości, początek sztuki, nauki, a nawet pisma.
Ochrona jaskini
Od momentu odkrycia, że malowidła pochodzą z paleolitu, liczba odwiedzających jaskinię zaczęła rosnąć. W 1973 roku odwiedziło ją 174 000 osób. Wpływ dwutlenku węgla wydychanego przez turystów oraz pył z odzieży spowodowały, że w 1977 roku jaskinia została zamknięta dla publiczności. Otworzono ją ponownie w 1982 roku, ale liczba odwiedzających była ograniczona do kilku osób dziennie, a aby wejść do jaskini, trzeba było zapisać się na listę oczekujących trzy lata wcześniej. W 2001 roku jaskinia znów została zamknięta, a dostęp do niej uzyskali jedynie naukowcy i konserwatorzy. W tym samym czasie zbudowano jej replikę, która została otwarta w 2008 roku.
Od 1985 roku jaskinia Altamira znajduje się na liście UNESCO jako Światowe Dziedzictwo Kulturowe i Przyrodnicze Ludzkości.
Zobacz też
- paleolit
- prehistoria
- sztuka prehistoryczna
