Altair (lądownik księżycowy)

Altair – Lądownik Księżycowy

Altair (wcześniej znany jako Lunar Surface Access Module, LSAM) to amerykański lądownik księżycowy, który był projektowany w ramach Programu Constellation, aby umożliwić ponowne lądowanie ludzi na Księżycu w okolicach roku 2020. Program Constellation został jednak anulowany w 2010 roku.

Nazwa lądownika wywodzi się od gwiazdy Altair, najjaśniejszej w gwiazdozbiorze Orła. Logo jest nawiązaniem do misji Apollo 11, której kluczowym elementem był orzeł. Wcześniej, według nieoficjalnych informacji, NASA rozważała nazwę Artemis, co odnosi się do greckiej bogini, a nazwa ta była także brana pod uwagę w kontekście rakiet nośnych, które ostatecznie nazwano Ares.

Opis

Lądownik Altair był wzorowany na module księżycowym LM z programu Apollo. Planowano, że składać się będzie z dwóch sekcji. W dolnej części, przeznaczonej do lądowania, miały się znaleźć zbiorniki paliwa oraz silniki do lądowania, a także zapasy tlenu dla załogi i źródła energii elektrycznej. Górna sekcja, odpowiedzialna za wznoszenie, miała zawierać kabinę załogi, systemy podtrzymywania życia, silnik startowy z odpowiednim paliwem oraz silniki sterujące. Podobnie jak w module Apollo, kabina miała mieć kształt walca leżącego na boku, ale była w stanie pomieścić czterech astronautów, podczas gdy Orion bez załogi pozostawałby na orbicie okołoksiężycowej. Planowany LSAM w wersji transportowej miał mieć zdolność przewozu 20 ton ładunku, co przewyższało masę lądowników Apollo. W wersji załogowej, Altair miał zabierać 2 tony zaopatrzenia na siedmiodniowy pobyt astronautów na Księżycu, co stanowiło dziesięciokrotność ładunku w module LM Apollo. Ponadto, Altair miał umożliwiać samodzielny lot do różnych miejsc na Księżycu, w tym do regionów biegunowych.

Dolny człon lądownika miał być napędzany przez cztery silniki RL-10, działające na ciekłym wodoru i ciekłym tlenie (te silniki są wykorzystywane w rakietach Atlas V). Górny człon wznoszenia miał posiadać jeden silnik RL-10. Wcześniejsze plany zakładały wykorzystanie silników na ciekły tlen i metan, które byłyby idealne do misji marsjańskich (metan można by produkować z ditlenku węgla w atmosferze Czerwonej Planety). Ostatecznie jednak zrezygnowano z tego rozwiązania z powodu zbyt wysokich kosztów. Silniki RL-10 powstały w latach 50. w zakładach Pratt & Whitney i były pierwszymi silnikami na ciekły wodór i tlen użytymi w przestrzeni kosmicznej. Górny stopień rakiety Saturn I był wyposażony w pięć takich silników. Nowsza wersja, oznaczona jako RL-10B-2, była używana w projektach rakiet Boeing Delta III i IV oraz innych rakietach.

Altair miał być także wyposażony w śluzę powietrzną, podobną do tych stosowanych w wahadłowcach i na Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. Śluza umożliwiłaby astronautom przebieranie się w skafandry księżycowe bez ryzyka zanieczyszczenia wnętrza kabiny pyłem zewnętrznym, a także pozwoliłaby na utrzymanie ciśnienia w kabinie przez cały czas trwania misji. W LM niezbędne było całkowite rozhermetyzowanie kabiny przy każdym opuszczeniu jej przez astronautów. Dzięki obecności śluzy, astronauta z uszkodzonym skafandrem mógłby wrócić na pokład bez konieczności narażania innych członków załogi.

Wymiary i masa lądownika Altair wymagały, aby był on wynoszony w przestrzeń kosmiczną niezależnie od modułu załogowego Orion. Do tego celu zaplanowano stworzenie nowej rakiety nośnej, nazwanej Ares V, bazując na doświadczeniach zdobytych przy budowie wahadłowców oraz rakiet Saturn V. Altair miał być wynoszony na niską orbitę okołoziemską w towarzystwie modułu Earth Departure Stage. Następnie dochodziłoby do połączenia z wystrzelonym na rakiecie Ares I statkiem Orion, którym podróżowaliby astronauci. Po połączeniu statków, silniki Earth Departure Stage wprowadziłyby je na trajektorię translunarną, umożliwiającą wejście na orbitę Księżyca.