Alrauna
Alrauna (z niem.) to korzeń mandragory lekarskiej (Mandragora officinarum), który w średniowieczu uważano za roślinę o właściwościach magicznych.
Silnie zgrubiały, rozgałęziony korzeń mandragory był postrzegany jako środek magiczny. Uważano, że jedynie korzeń o kształtach przypominających ludzką postać miał takie właściwości. Zwykle poszukiwano go w pobliżu szubienic, gdzie odpadające części ciała skazańca miały stanowić doskonałą pożywkę dla mandragory. Niektóre opowieści głosiły, że mandragora wyrastała z nasienia skazańca, które miało wytrysnąć tuż przed jego śmiercią.
Aby wydobyć korzeń, należało przeprowadzić odpowiednie przygotowania. Zazwyczaj zalecano najpierw polać roślinę moczem kobiecym lub krwią menstruacyjną. Następnie można było ostrożnie obkopać korzeń, ale nie należy go wyciągać z ziemi. Dla pewności trzeba było również zakreślić wokół rośliny trzy magiczne kręgi przy użyciu miecza. Mandragorę powinien wydobyć z ziemi czarny pies, któremu przywiązywano do szyi sznurek, a drugi koniec do rośliny. Uważano, że wydobycie mandragory z ziemi powodowało wydanie ludzkiego krzyku, który mógł zabić osobę, która go usłyszała, co prowadziło do śmierci psa.
Korzeń przypominający ludzką postać rzekomo kiwał główką, gdy zadawano mu pytanie, na które odpowiedź była twierdząca. Często zdarzało się, że oszuści sprzedawali zamiast mandragory żeń-szeń.
Jagody, znane jako jabłka miłości, były uważane za środek przeciw bezpłodności, pobudzający żądzę miłosną, a w małych dawkach powodujący próżność, a w dużych – głupotę.
Wierzono, że alrauna powstała z rajskiej ziemi jako prototyp człowieka. Jednak nie przypadła do gustu Stwórcy, który ją odrzucił. Od tego momentu alrauna tęskniła za rajem, co sprawiało, że protestowała przy próbie wydobycia jej z ziemi.
Alrauna jest nieodłącznym atrybutem diabła, demonów, czarnoksiężników oraz osób zajmujących się czarną magią. Uznawana jest także za symbol obłędu, czarów, proroctwa, tajemnicy, senności, żądzy, miłości i głupoty.
