Alpinia galgant
Alpinia galgant (Alpinia galanga (L.)), znana również jako „gałgant chiński”, „galangal większy” lub „dziki kardamon” (nazwa handlowa nasion) to gatunek efektownej byliny z rodziny imbirowatych (Zingiberaceae). W przeszłości klasyfikowana była również w rodzinie strelicjowatych (Strelitziaceae). Roślina ta pochodzi z Azji Południowo-Wschodniej, gdzie dziko występuje w Malezji, a jej uprawy komercyjne znajdują się także w takich krajach jak Chiny i Cejlon.
Morfologia
Pokrój
Roślina osiąga znaczne rozmiary, dorastając do 2,5 metra wysokości. Jej trwałym organem jest potężne, bulwiaste kłącze, z którego wyrasta część nadziemna.
Liście
Liście mają szerokolancetowaty kształt.
Kwiaty
Kwiaty są białe i zebrane w wiechowate kwiatostany.
Owoce
Owoce pojawiają się po przekwitnięciu i mają formę kulistych torebek zawierających drobne nasiona.
Zastosowanie
Kulinaria
Kłącze alpinia galgant zawiera olejek eteryczny, alpinon oraz galganol, które nadają mu ostry, lekko gorzkawy smak przypominający imbir. Jest to cenny składnik aromatyczny, stosowany jako przyprawa o wyraźnym smaku i pewnej wartości zdrowotnej. Nasiona gałganta także mają zastosowanie przyprawowe, jednak najczęściej wykorzystuje się drobno zmielone, wysuszone kłącza. Przyprawa ta jest idealna do potraw mięsnych, ryb, zup grochowej i fasolowej oraz do tłustych sosów. Stanowi jedną z kluczowych przypraw w kuchni tajskiej, wietnamskiej i indonezyjskiej.
Jako roślina lecznicza
W medycynie naturalnej stosuje się nalewkę z gałganta, która jest polecana w przypadku niestrawności, bólów żołądka oraz jako środek wspomagający apetyt i trawienie. Nalewkę można przygotować w domu, zalewając łyżkę sproszkowanego kłącza 100 g spirytusu i pozostawiając na 4 tygodnie w ciepłym miejscu. Po tym czasie odfiltrowany płyn należy zmieszać z 250 ml co najmniej 40% wódki i przechowywać w szczelnie zamkniętym pojemniku. W celach leczniczych zaleca się przyjmowanie 1 łyżeczki nalewki rozcieńczonej w niewielkiej ilości przegotowanej wody, trzy razy dziennie.
Przypisy
Bibliografia
Andrzej Sarwa, Wielki leksykon roślin leczniczych, Warszawa 2001
