Alpine A500

Alpine A500

Alpine A500 to samochód Formuły 1, który został zaprojektowany dla Alpine przez André de Cortanze w 1975 roku. Pojazd ten pełnił rolę platformy testowej dla nowego silnika turbodoładowanego Renault, a jego kierowcą był Jean-Pierre Jabouille. Samochód nigdy nie brał udziału w wyścigach Grand Prix.

Historia

Francuska firma naftowa Elf pod koniec lat 60. intensywnie angażowała się w sporty motorowe, współpracując m.in. z Matrą, mistrzem konstrukcji Formuły 1 z 1969 roku. Jednak na początku lat 70. Matra nawiązała współpracę z Shellem, co skłoniło Elfa do prób przekonania Renault do wejścia do Formuły 1 w 1972 roku. Z powodu zaangażowania w wyścigi długodystansowe Renault nie było zainteresowane tym pomysłem. Dodatkowo, w tym okresie dominowały silniki wolnossące Cosworth i Ferrari o pojemności trzech litrów, a Renault wątpiło w możliwość stworzenia lepszego silnika wolnossącego. Przedstawiciele Renault udali się do Stanów Zjednoczonych, aby obserwować wyścigi organizowane przez USAC i wpadli na pomysł zastosowania turbosprężarki w silniku o pojemności 1,5 litra, co było dozwolone dzięki starym przepisom z 1966 roku. Współpraca z Gordini zaowocowała stworzeniem w 1975 roku dwóch jednostek testowych, oznaczonych jako 32T i 33T. Pod koniec roku Renault, w porozumieniu z Elfem, zrezygnowało z pomysłu dostarczania silników dla Tyrrella i zdecydowało się na testowanie ich w prototypie Formuły 1 zaprojektowanym przez Alpine.

W tych okolicznościach Alpine przystąpiło do projektowania i budowy modelu A500. Prace nad pojazdem prowadziły osoby takie jak André de Cortanze, André Renut i Marcel Hubert. W konstrukcji samochodu wykorzystano elementy z samochodów Alpine Formuły 3 oraz modelu A442. Początkowo projekt był ściśle tajny, jednak zdjęcia samochodu, wykonane przez dziennikarza „L’Équipe”, ujrzały światło dzienne po tym, jak auto zostało sfotografowane w siedzibie Alpine w Dieppe. Pierwotny projekt zakładał szeroki nos samochodu, ale według Jabouille’a to rozwiązanie, mimo dobrych wyników w tunelu aerodynamicznym, okazało się niepraktyczne ze względu na długą drogę hamowania. W związku z tym, Alpine zdecydowało się na klasyczne rozwiązanie z wąskim nosem i spojlerem. Zdjęcia pojazdu opublikowano na początku 1976 roku. Wiosną testowano go na torze Ladoux, wykorzystując różne warianty nadwozia oraz opon. Do tych testów Michelin przygotowało specjalne opony, które miały poprawić przyczepność.

Pierwsze testy nie przyniosły oczekiwanych rezultatów, ponieważ samochód okazał się zawodny, a opony radialne Michelin nie trzymały drogi tak dobrze, jak konwencjonalne Goodyeary i Firestone’y. Mimo to, na torze Dijon-Prenois, Jabouille ustanowił czas 1:03,3. W maju, podczas testów na torze Jarama, skoncentrowano się na poprawie silnika, który miał problemy z mocą. Porównano również jednostkę A500 z dwulitrowym silnikiem A442. W tym czasie silnik osiągał moc około 500 KM przy 11000 obr./min. Samochód publicznie zaprezentowano na torze Paul Ricard 16 czerwca. W kolejnych testach podjęto próby zniwelowania turbodziury oraz poprawy chłodzenia.

Na koniec 1976 roku sekcja sportowa Alpine została włączona w struktury nowo powstałego Renault Sport. Prace nad A500 trwały do 1977 roku, po czym silnik zastosowano w Renault RS01. Samochód zadebiutował w Grand Prix Wielkiej Brytanii, stając się pierwszym w historii Formuły 1 pojazdem z silnikiem turbodoładowanym.

Przypisy

Bibliografia

Roy R. Smith, Alpine & Renault: The Development of the Revolutionary Turbo F1 Car 1968 to 1979, Veloce Publishing Ltd, 2008, ISBN 978-1845841775 . Brak numerów stron w książce.