Alphonse Floristan Picou (urodzony 19 października 1878 w Nowym Orleanie, zmarł 4 lutego 1961 tamże) był amerykańskim klarnecistą jazzowym, pionierem tego gatunku muzycznego, kompozytorem, aranżerem oraz okazjonalnym wokalistą.
Życiorys
Picou pochodził z zamożnej rodziny kreolskiej, będącej częścią klasy średniej. Jego rodzicami byli Alfred oraz Clotilde z domu Serpas. Miał kilka rodzeństwa.
W wieku czternastu lat rozpoczął grę na gitarze, a rok później sięgnął po klarnet, który stał się jego głównym instrumentem. W 1894 roku zaczął grać zawodowo. Jego rodzice, przekonani, że muzyka nie zapewni mu utrzymania, wysłali go do pracy w zawodzie dekarza. Uczył się krycia dachów kościołów blachą miedzianą, ale szybko okazało się, że jako klarnecista zarabiał więcej niż jako dekarz.
Jako członek sekcji kreolskiej w Orkiestrze Symfonicznej Lyre Club grał muzykę klasyczną. Występował również z różnymi zespołami tanecznymi oraz orkiestrami dętymi, takimi jak Fortunea Augustat, The Excelsior Brass Band, The Olympia Brass Band i The Tuxedo Brass Band. Był Kreolem o przeważającym pochodzeniu europejskim i jasnej karnacji, co pozwoliło mu w początkach kariery współpracować z zespołami składającymi się wyłącznie z białych muzyków, co w czasach segregacji rasowej, zwłaszcza na Południu USA, było rzadkością.
W 1897 roku założył The Independence Band. Był jednym z pierwszych muzyków, którzy grali w nowym stylu rozwijającym się w Nowym Orleanie, zanim został nazwany „jazzem”. Współpracował z czołowymi instrumentalistami epoki narodzin tego gatunku, takimi jak puzonista Bouboule Valentin, Oscar DuCong oraz kornecista Buddy Bolden, Manuel Perez, Freddie Keppard, Bunk Johnson i „Papa” Celestin. Wiele młodych klarnecistów, jak Johnny Dodds i Jimmie Noone, wzorowało się na jego grze. Jego wariacja w utworze High Society, standardzie jazzu tradycyjnego, była pierwszą znaną solową partią w jazzie, która jest wykonywana do dziś.
W latach 1914-1918 przebywał w Chicago, gdzie współpracował z Perezem w The Arsonia Café. Następnie na stałe powrócił do Nowego Orleanu, gdzie oprócz występów estradowych sporadycznie komponował, tworząc utwory takie jak Alligator Hop i Olympia Rag. Napisał również kilka kompozycji na zamówienie „Kinga” Olivera.
W czasach wielkiego kryzysu gospodarczego pracował jako dekarz, grając wieczorami w ograniczonym wymiarze godzin. Około 1940 roku, wraz z renesansem dixielandu (Dixieland Revival), ponownie skupił się na muzyce, dokonując swoich pierwszych nagrań z zespołem trębacza Kida Reny – Delta Jazzband. Nigdy nie nagrywał jako lider. Później współpracował z grupami „Papy” Celestina, a po jego śmierci prowadził własne, małe zespoły. Jego główną siedzibą podczas występów w klubach i lokalach w Dzielnicy Francuskiej było The Paddock Lounge.
Zmarł w wieku 82 lat i został pochowany na Mount Olivet Cemetery and Mausoleum w Nowym Orleanie. Jego kondukt pogrzebowy był największy w historii miasta, uczestniczyły w nim liczne orkiestry dęte oraz wielu jazzowych muzyków, którzy przyszli oddać mu hołd. Choć był praktykującym katolikiem, ceremonię prowadził pastor baptysta.
Instrumentarium
Picou często grał na nietypowym klarnecie altowym, którego czara głosowa była skierowana do góry. Instrument z systemem Alberta został wyprodukowany przez amerykańską firmę Penzel Mueller i jest eksponowany w Kolekcji Historycznej Nowego Orleanu.
Wybrana dyskografia
1951 Kid Rena’s Delta Jazz Band (Circle)
1976 The Paddock Jazz Band – 1953 – Featuring Alphonse Picou (Center Records)
Two Giants of Traditional Jazz – Papa Celestin–Alphonse Picou (Old Riccoon)
A New Orleans Jazz Party – George Lewis–Punch Miller–Eddie Miller–Jim Robinson–Alphonse Picou–Paul Barbarin (Rarities)
Zestawienie wg dat wydania płyt
Przypisy
Bibliografia
Alphonse Picou, allmusic.com
Alphonse Picou (1878–1961), The Syncopated Times
New Orleans Bid Goodbye to Alphonse Picou, „Ebony”, maj 1961
