Alphonse Marie Louis de Saint-Séverin, znany również jako San Severin (ur. 1705, zm. 1757) – był francuskim dyplomatą o włoskich korzeniach.
Życiorys
W 1726 roku jego rodzinna Parma wysłała go do Francji z misją dyplomatyczną. Kardynał André Hercule de Fleury zachęcił go do dołączenia do służby francuskiego rządu. Saint-Séverin później objął dowództwo włoskojęzycznego pułku armii Ludwika XV, znanego jako Royal-Italien.
W latach 1737–1741 pełnił funkcję francuskiego ambasadora w Szwecji, a w latach 1744-1745 w Polsce. W 1744 roku został wysłany na sejm grodzieński, jednak nie zdołał złożyć swoich listów uwierzytelniających i nie objął formalnie swoich obowiązków w Rzeczypospolitej z powodu konfliktu z marszałkiem wielkim litewskim Pawłem Karolem Sanguszką. Marszałek uznał, że dyplomata przybywający na sejm odbywający się na ziemi litewskiej powinien najpierw się z nim spotkać. Takie postępowanie odbiegało od ogólnie przyjętych norm dyplomatycznych w Europie, ale było zgodne z tradycjami Polski z czasów Augusta III Sasa. Warto zauważyć, że Ludwik XV nie wysyłał swoich posłów do Polski w pierwszej dekadzie panowania Augusta III, więc jego dyplomata mógł nie być świadomy tego nowego zwyczaju. Inni francuscy dyplomaci nie napotykali podobnych trudności, co sugeruje, że mogło to być celowe utrudnienie misji Saint-Séverina pod pretekstem sporów dotyczących etykiety dyplomatycznej.
Pomimo że jego misja miała charakter półoficjalny, Alphonse Marie Louis de Saint-Séverin zdołał zrealizować swoje zadanie; z pomocą pruskich posłów Karla Friedricha Hoffmanna i Johanna E. Wallenrodta doprowadził do zerwania sejmu w 1744 roku, po czym opuścił Polskę.
