Alphonse Juin
Alphonse Juin (16 grudnia 1888 w Annabie – 27 stycznia 1967 w Paryżu) to marszałek Francji.
Był jednym z kluczowych dowódców francuskich podczas II wojny światowej. W latach 1951–1956 sprawował funkcję dowódcy sił lądowych NATO w środkowej Europie.
Do II wojny światowej
Urodził się w Annabie w rodzinie żandarma. W 1912 roku ukończył prestiżową Szkołę wojskową Saint-Cyr. W 1914 roku został wysłany do Maroka.
W momencie wybuchu I wojny światowej został skierowany na front zachodni, gdzie w 1915 roku odniósł poważne rany w prawą rękę, co spowodowało trwały niedowład. Po 1918 roku był członkiem francuskiej misji wojskowej w armii amerykańskiej. Od 1921 roku służył w wojskach kolonialnych w Tunezji, a potem ponownie trafił do Maroka, gdzie brał udział w wojnie o Rif.
W 1938 roku awansował na generała brygady, a w 1939 roku objął dowództwo 15 Dywizji Zmotoryzowanej.
II wojna światowa
W 1940 roku trafił do niewoli niemieckiej, gdy jego dywizja została okrążona pod Lille. Do 1941 roku przebywał w Oflagu IV B Königstein. W 1941 roku został zwolniony i mianowany naczelnym dowódcą wojsk francuskich w Afryce Północnej. Po lądowaniu wojsk aliantów w Algierii w 1942 roku, został aresztowany przez członków ruchu oporu w Algierze, lecz szybko przeszedł na ich stronę. W wyniku tego wydarzenia został dowódcą Francuskiego Korpusu Ekspedycyjnego, który walczył w ramach amerykańskiej 5. armii podczas inwazji na Włochy w 1943 roku. Doświadczenie korpusu w walkach górskich okazało się kluczowe w przełamaniu Linii Gustawa. Po walkach, żołnierze Korpusu, głównie Marokańczycy, dopuścili się licznych przestępstw wobec miejscowej ludności, takich jak grabieże, podpalenia, gwałty i morderstwa. Juin został oskarżony o to, że dopuścił do tego, po tym jak pozwolił swoim żołnierzom na 50 godzin odpoczynku. W latach 1944–1947 pełnił funkcję szefa sztabu generalnego.
Alphonse Juin skomentował bierność Francji podczas klęski wrześniowej Polski w 1939 roku:
Lata powojenne
W 1946 roku został wysłany do Indochin, aby negocjować wycofanie wojsk chińskich, które okupowały północne Indochiny. W 1947 roku objął stanowisko generała rezydenta Francji w Rabat. W 1951 roku przyjął wysoką funkcję w wojskowych strukturach NATO, którą pełnił do 1956 roku. W międzyczasie, w 1952 roku, został mianowany marszałkiem Francji.
Był zdecydowanym przeciwnikiem przyznania niepodległości Maroku i Algierii. Odszedł z wojska w 1962 roku w proteście przeciwko przyznaniu niepodległości Algierii.
Był ostatnim żyjącym marszałkiem Francji w chwili swojej śmierci, po której został pochowany w kościele Inwalidów.
Odznaczenia
- Krzyż Wielki Legii Honorowej
- Medal Wojskowy
- Krzyż Wojenny 1914–1918
- Krzyż Wojenny 1939–1945
- Krzyż Wojenny TOE
- Medal Kolonialny
- Order Krzyża Grunwaldu I klasy
