Alpensztok

Alpensztok – historia i zastosowanie

Alpensztok (niem. Alpenstock – „alpejska laska”) to pierwotnie leszczynowa żerdź, która w wersjach dla zamożniejszych turystów była zastępowana bardziej wytrzymałymi, acz droższymi kijami bambusowymi. Jego długość wynosi od 1,5 do nawet ponad 2,5 metra i jest on wykorzystywany przez miłośników górskich wędrówek – zarówno w Alpach, jak i w polskich Tatrach. Na jednym końcu kij ma zazwyczaj ostry metalowy grot, natomiast drugi koniec przystosowany jest do komfortowego i pewnego chwytu, co ułatwia używanie go nawet w rękawicach. W przeszłości koniec ten często owijano np. rzemieniem, a także dodawano pętlę na nadgarstek, aby zapobiec zgubieniu alpensztoka. Jako sprzęt wspomagający alpinistów, pełnił on rolę poprzednika współczesnych czekanów. Mimo że wciąż jest używany w turystyce, współczesne alpensztoki produkowane są z lżejszych materiałów, takich jak aluminium czy tworzywa sztuczne, a ich długość często można regulować lub są nieco krótsze od tradycyjnych wersji.

Alpensztok znajdował również zastosowanie w technikach zjazdowych na nartach. Dopiero na przełomie XIX i XX wieku Norwegowie wprowadzili efektywniejsze techniki jazdy z użyciem dwóch kijków. W Tatrach pierwsi narciarze, którzy zamiast pojedynczego alpensztoka użyli dwóch kijków, to lwowscy zawodnicy, którzy wygrali zawody narciarskie na Kasprowym Wierchu w sezonie 1910/1911.

Muzeum Tatrzańskie im. dra Tytusa Chałubińskiego w Zakopanem posiada w swoich zbiorach kilkanaście alpensztoków.