Alopatia
Alopatia, znana również jako allopatia (z greckiego ảλλος, allos – inny, oraz πάθος, pathos – cierpienie), to termin odnoszący się do metod leczenia opartych na zasadzie „przeciwne leczy się przeciwnym”, co po łacinie wyrażane jest jako Contraria contrariis curantur. Pojęcie to zostało wprowadzone przez Samuela Hahnemanna w 1807 roku w celu rozróżnienia jego własnej metody leczenia, którą nazwał homeopatią. Do metod alopatycznych Hahnemann zaliczył m.in.: upuszczanie krwi, terapie z wykorzystaniem pijawek, przykładanie do ciała rozgrzanych elementów metalowych, podawanie soli metali ciężkich takich jak kalomel i arszenik w celu wywołania wymiotów lub purgacji jelit, a także lewatywy z dymu tytoniowego, kąpiele w wrzątku oraz podtapianie. W jego opracowaniu z 1807 roku, do alopatii zaliczał również popularny wówczas lek Laudanum (oparty na opium), zioła (np. preparaty z driakwi) oraz wydzieliny zwierzęce zawierające kantarydynę, a także złożone mieszanki składników roślinnych, zwierzęcych i mineralnych, takie jak teriak.
Charakterystyka metod alopatycznych
Metody lecznicze, które Hahnemann określił jako alopatyczne, w przeciwieństwie do homeopatii oraz później opracowanych leków, charakteryzowały się dużą ilością skutków ubocznych oraz niską skutecznością. Często były również postrzegane jako okrutne. Medycyna alopatyczna, opisana przez Hahnemanna, jest obecnie znana jako medycyna heroiczna (ang. heroic medicine) i w XIX wieku (w Europie zachodniej do 1850 roku, a w Europie wschodniej do 1890 roku) była klasyfikowana jako ówczesna medycyna oparta na faktach, medycyna zachodnia lub współczesna. Główną cechą medycyny alopatycznej była profesjonalizacja pomocy medycznej oraz odrzucenie lub uznanie za „wiejski zabobon” tradycyjnych metod (starszych niż z XIX wieku), nawet jeśli były one skuteczne.
Znaczenie współczesne
Termin alopatia, alopata lub medycyna alopatyczna jest wciąż powszechnie używany przez osoby praktykujące terapie alternatywne, zwłaszcza przez zwolenników homeopatii. W tym kontekście jest używany jako synonim dla medycyny współczesnej lub akademickiej. Jest to jednak błąd, ponieważ większość konwencjonalnych metod leczenia, zarówno farmakologicznych, jak i inwazyjnych, nie jest zgodna z pierwotną definicją alopatii („przeciwne leczy się przeciwnym”), gdyż koncentruje się na zapobieganiu chorobom, ich rozprzestrzenianiu się lub usuwaniu ich przyczyn.
Termin medycyna alopatyczna nie jest także stosowany w kontekście medycyny konwencjonalnej odnośnie do medycyny XIX wieku, ponieważ wiele z ówczesnych metod, jak np. leczenie lewatywami z dymu papierosowego, nie odpowiadało definicji alopatii. Zamiast tego używa się terminu medycyna heroiczna.
Mimo że wiele współczesnych konwencjonalnych terapii można by uznać za zgodne z definicją alopatii (np. stosowanie siarczanu magnezu w przypadku zaparć), termin ten nie jest powszechnie stosowany ze względu na jego pejoratywne konotacje. Pojęcie alopaty – osoby praktykującej medycynę współczesną – również może być używane w sposób obraźliwy.
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
Jan Hoes, „Homeopathie – totaalvisie op ziekte en gezondheid”, 2002, ISBN 90-202-4368-3
