Alone in the Dark
Alone in the Dark to gra komputerowa z gatunku survival horror, stworzona w 1992 roku przez firmę Infogrames. Fabuła gry, inspirowana twórczością H.P. Lovecrafta, rozgrywa się w 1924 roku. Gracz wciela się w postać Edwarda Carnby’ego lub Emily Hartwood, w zależności od wyboru, i przybywa do nawiedzonej posiadłości Derceto w Luizjanie, aby odkryć tajemnicę śmierci artysty Jeremy’ego Hartwooda.
Rozgrywka w Alone in the Dark koncentruje się na eksploracji posiadłości oraz walce z różnorodnymi przeciwnikami, inspirowanymi uniwersum Lovecrafta. Gracz, dysponując ograniczonym ekwipunkiem, musi przeszukiwać posiadłość w poszukiwaniu narzędzi, które pomogą mu w dalszym postępie oraz w walce.
Produkcja Alone in the Dark była skomplikowanym przedsięwzięciem, w które zaangażowano kilkunastoosobowy zespół, w tym reżysera Frédéricka Raynala, scenarzystę Huberta Chardota oraz animatora Didiera Chanfraya. Zespół wprowadził innowację polegającą na połączeniu dwuwymiarowego tła symulującego różne ustawienia kamery z trójwymiarowymi obiektami. Gra zdobyła znakomite recenzje, zarówno wśród francuskich, jak i anglosaskich krytyków, a na targach European Computer Trade Show otrzymała trzy nagrody (najlepsza oprawa graficzna, najlepsza oryginalna gra, najlepsza gra francuska roku). Do roku 2000 sprzedano 2,5 miliona kopii, co skłoniło Infogrames do stworzenia serii gier w podobnym klimacie, choć żadna z nich nie osiągnęła sukcesu na miarę pierwowzoru.
Fabuła
Akcja gry rozpoczyna się w 1924 roku. Jeremy Hartwood, znany artysta i właściciel posiadłości Derceto w Luizjanie, popełnia samobójstwo. Jego śmierć budzi podejrzenia, jednak sprawa zostaje szybko zamknięta, a opinia publiczna o niej zapomina. Gracz ma możliwość wcielenia się w Edwarda Carnby’ego, detektywa, który zostaje wysłany, aby odnaleźć fortepian dla handlarza antykami, lub w Emily Hartwood, siostrzenicę Jeremy’ego, która wierzy, że w fortepianie znajduje się notatka wyjaśniająca powody samobójstwa. Niezależnie od wyboru, gracz dojeżdża do posiadłości i otwiera jej drzwi.
Po wejściu do posiadłości, drzwi zatrzaskują się za postacią gracza. Rozgrywka rozpoczyna się na strychu, gdzie gracz zostaje zaatakowany przez potwory. Aby przejść do niższego piętra, postać gracza musi pokonać różne stwory i zagrożenia. W całym budynku znaleźć można dokumenty, które ujawniają, że Derceto zostało wzniesione przez okultystycznego pirata Ezechiela Pregzta, a pod posiadłością znajdują się jaskinie, w których odbywały się mroczne rytuały. Pregzt został zabity, a jego ciało ukryte w drzewie w jaskiniach pod Derceto. Jeremy popełnił samobójstwo, aby zapobiec opętaniu jego ciała przez Pregzta, który teraz koncentruje swoje siły na postaci gracza. Jeśli gracz straci przytomność, jego postać zostaje przeniesiona do ołtarza i opętana przez Pregzta, a gra kończy się widokiem nadprzyrodzonych zjawisk uwolnionych z posiadłości.
Gracz odnajduje przejście do podziemnych jaskiń w gabinecie Hartwooda i udaje się do drzewa, w którym mieszka Pregzt. Aby zniszczyć drzewo, postać gracza rzuca latarnię, a następnie ucieka z zawalającej się jaskini. W rezultacie Pregzt płonie, a posiadłość zostaje oczyszczona z nadprzyrodzonych istot. Gracz może w końcu otworzyć drzwi i opuścić dom, jednak pojazd, którym odjeżdża, jest prowadzony przez szkielet.
Rozgrywka
Alone in the Dark klasyfikowana jest jako gra z gatunku survival horror. Gracz ma do wyboru dwie postacie: Edwarda Carnby’ego (mężczyzna) oraz Emily Hartwood (kobieta), co nie wpływa na fabułę. Gra odbywa się w prerenderowanej, dwuwymiarowej scenerii, w której zastosowane są trójwymiarowe obiekty i postacie. Gracz steruje postacią za pomocą strzałek klawiatury, a dwukrotne kliknięcie odpowiedniego przycisku umożliwia bieganie.
Wybór przedmiotów odbywa się poprzez ekran akcji, gdzie można sprawdzić ekwipunek i stan zdrowia, a także wykonać jedną z trzech czynności: przeszukać pobliskie miejsce, walczyć z przeciwnikami, czy przesunąć ciężkie obiekty. Na końcu gry aktywuje się również możliwość skoku. Ekwipunek jest ograniczony, a zbędne przedmioty można upuścić w danej scenie.
Wśród przeciwników, na jakich natrafia gracz, znajdują się zombie, szczury, zjawy i ghule. Gracz może walczyć wręcz, używając różnych ciosów, co wymaga ustawienia się naprzeciwko wroga. Można zdobyć broń palną, jak pistolet czy strzelba, ale amunicja jest ograniczona. Bezpośrednie starcia są ryzykowne, ale w niektórych miejscach można zablokować zagrożenie, przesuwając meble.
Większość zasad obowiązujących w świecie przedstawionym w Alone in the Dark gracz poznaje, przeglądając książki i korespondencję zawarte w grze, które odwołują się do twórczości H.P. Lovecrafta, zwłaszcza do opowiadania The Case of Charles Dexter Ward (1927).
Produkcja
W 1989 roku Frédérick Raynal, nowy programista w Infogrames, otrzymał zadanie przeniesienia na komputery osobiste trójwymiarowej gry na Atari ST, Alpha Waves, autorstwa Christophe’a de Dinechina. W styczniu 1991 roku Raynal zaproponował stworzenie podobnej gry trójwymiarowej w klimacie horroru. Na potrzeby projektu stworzył aplikację do modelowania trójwymiarowych obiektów, nazwaną 3Desk, która pozwalała na modelowanie, teksturowanie i animowanie obiektów w czasie rzeczywistym. Do zespołu dołączył również Didier Chanfray, odpowiedzialny za animację i grafikę trójwymiarową.
Projektowaniem dwuwymiarowych wnętrz zajęła się Yaël Barroz, która później została żoną Raynala. Zespół postanowił zasymulować zmienne punkty widzenia kamery, co pozwalało na budowanie dramaturgii w stylu horrorów. Aby przekonać prezesa Infogrames Bruno Bonnella, twórcy dostarczyli mu wersję demonstracyjną. Bonnell, zaintrygowany projektem, zdecydował się na jego kontynuację i zaangażował stażystę Francka De Girolami do pomocy.
Na początku 1992 roku produkcja Alone in the Dark ruszyła. Raynal zdecydował się na dodanie drugiej grywalnej postaci, Emily Hartwood, aby zachęcić żeńską część graczy. Planowano wprowadzenie modyfikacji mechaniki, ale czas był ograniczony. Gra została zaprezentowana na targach European Computer Trade Show we wrześniu 1992 roku i trafiła do dystrybucji pod koniec tego samego roku. Raynal, z powodu napiętej sytuacji w zespole, opisał koniec prac nad grą jako „traumę życia” i opuścił firmę po wydaniu gry.
Odbiór
Według danych z lutego 1997 roku sprzedano 300 tysięcy kopii Alone in the Dark, a w styczniu 2000 roku liczba ta wzrosła do 2,5 miliona.
Gra została pozytywnie oceniona przez francuską prasę branżową. Olivier Chazoule z magazynu Génération 4 docenił inspiracje Lovecraftem oraz płynność animacji, a Cyrille Baron z Joystick chwalił dramatyczne zmiany w punktach widzenia kamery. Inny recenzent z Tilt uznał grę za rewolucję w swoim gatunku, porównując ją do takich tytułów jak Dungeon Master czy Prince of Persia.
W Stanach Zjednoczonych gra również zyskała uznanie. Charles Ardai z Computer Gaming World stwierdził, że żadna poprzednia gra nie sprawiła, że tak bardzo bał się najcichszego dźwięku. Mimo to, Scorpia z tego samego czasopisma wymieniła błędy, takie jak śmierć bohatera podczas czytania książki, wskazując, że gra mimo to dobrze buduje klimat. W recenzji z 1994 roku zaznaczono, że wersja na płyty kompaktowe oferuje lepszą animację i udźwiękowienie.
Podczas recenzji późniejszej wersji na 3DO pojawiły się różne opinie. GamePro opisało Alone in the Dark jako „niezręczną, półrealistyczną grę” z linearną rozgrywką, podczas gdy Electronic Gaming Monthly uznało ją za „znakomitą pod względem audiowizualnym”. Next Generation podkreśliło połączenie mrocznej muzyki i napiętej fabuły, tworząc atmosferę strachu. W recenzji wersji na PlayStation w 1996 roku IGN zauważyło, że gra, niegdyś lider w swoim gatunku, dziś wydaje się przestarzała.
Nagrody i notowania
Spuścizna
Sukces Alone in the Dark skłonił Infogrames do wydania wielu kontynuacji, skupiających się na Edwardzie Carnbym. W 1994 roku ukazał się Alone in the Dark 2, związany z tematyką voodoo, a w 1995 roku Alone in the Dark 3, osadzony w realiach Dzikiego Zachodu. Obie kontynuacje nie osiągnęły sukcesu na miarę pierwowzoru. Antoine Villette próbował odświeżyć formułę w Alone in the Dark: Koszmar powraca (2001), która zdobyła uznanie krytyków, a na jej podstawie powstał film Alone in the Dark: Wyspa cienia (2005), który jednak spotkał się z negatywnymi recenzjami. W 2008 roku stworzono reboot serii, który również otrzymał mieszane oceny. Próba kolejnej reaktywacji pod nazwą Alone in the Dark: Illumination (2015) zakończyła się niepowodzeniem. Sam Raynal spróbował wykorzystać popularność pierwowzoru, tworząc niezależną grę 2Dark (2017), która jednak została chłodno przyjęta przez krytyków.
Przypisy
Bibliografia
Alone in the Dark, „Tilt”, 107, 1992, s. 125-127.
Cyrille C. Baron, Alone in the Dark, „Joystick”, 32, 1992, s. 180-181.
Olivier O. Chazoule, Alone in the Dark, „Génération 4”, 49, 1992, s. 44-47.
Marc M. Pétronille, Alone in the Dark, „Pix 'n Love”, 21, 2012, s. 58-73.
Johan J. Robson, Hubert H. Chardot, Bruno B. Bonnell, Alone in the Dark: The Official Strategy Guide, Rocklin, CA: Prima Pub, 1994, ISBN 978-1-55958-604-7.
Guillaume G. Roux-Girard, Plunged Alone into Darkness: Evolution in the Staging of Fear in the Alone in the Dark Series, [w:] Bernard B. Perron (red.), Horror Video Games: Essays on the Fusion of Fear and Play, Jefferson – London: McFarland, 2014, s. 145–167, ISBN 978-0-7864-5479-2.
The Making Of: Alone in the Dark, „Edge”, 11 maja 2010 [dostęp 2019-07-20] [zarchiwizowane z adresu 2013-06-18].
