Alokazja olbrzymia
Alocasia macrorrhizos to gatunek rośliny należący do rodziny obrazkowatych. Pochodzi z tropikalnych regionów Azji, a także z Australii (stan Queensland) oraz Wysp Salomona.
Nazewnictwo
W języku polskim roślina ta jest znana jako zakleśń olbrzymia. W łacinie występuje pod wieloma synonimami, takimi jak: Alocasia indica (Lour.) Spach, Alocasia variegata K. Koch & C. D. Bouché, Arum indicum Lour., Arum macrorrhizon L. (basionym), Colocasia indica (Lour.) Kunth, Colocasia indica var. rubra Hassk. Należy zauważyć, że obecnie używana nazwa Alocasia macrorrhiza jest uznawana za niepoprawną.
Morfologia
Pokrój
Roślina charakteryzuje się zgrubiałą łodygą, która osiąga wysokość do 5 m oraz grubość do 25 cm.
Liście
Liście wyrastają jedynie w szczytowej części łodygi. Ich blaszki mogą mieć długość do 60 cm i są osadzone na ogonkach o długości do 100 cm.
Kwiat
Kwiaty są zebrane w kolbę, która jest otoczona pochwowatym liściem. Kwiaty są rozdzielnopłciowe, niewielkie i pozbawione okwiatu. W kwiatach męskich pręciki tworzą tzw. synandria, natomiast kwiaty słupkowe składają się z jednego słupka.
Owoc
Owocem jest jagoda.
Pomimo nazwy „olbrzymia”, A. macrorrhizos nie jest największym gatunkiem w swoim rodzaju. Rekordzistką w tej kategorii jest Alocasia robusta M. Hotta, która ma największy pojedynczy, niepodzielony liść w świecie roślin. Występuje dziko w Sarawak w Malezji, gdzie jej liście osiągają długość do 10 m i szerokość około 3 m. Największy znany okaz A. macrorrhizos, znaleziony w 1966 roku w prowincji Sabah w Malezji, miał liść o długości 3,02 m i szerokości 1,92 m, co daje powierzchnię wynoszącą 3,17 m².
Biologia
Roślina jest byliną. W liściach i łodygach obecny jest sok mleczny, który w stanie surowym jest trujący, ale po ugotowaniu traci swoje toksyczne właściwości.
Zastosowanie
Liście i łodygi, po wcześniejszym ugotowaniu, są stosowane jako warzywo. Roślina ta jest uprawiana w Malezji, na Nowej Gwinei oraz w niektórych krajach tropikalnych. Została również przywieziona do Brazylii, gdzie przez pewien czas była uprawiana, jednak po stwierdzeniu jej trujących właściwości zaprzestano jej uprawy.
Przypisy
Bibliografia
Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: PWRiL, 1989. ISBN 83-09-00256-4. Brak numerów stron w książce.
