Alojzy Zielecki (ur. 22 marca 1933 w Uluczu, zm. 20 października 2019) był polskim historykiem.
Życiorys
Urodził się 22 marca 1933 roku jako syn Józefa i Pelarii z domu Gularczyk. Był prawnukiem żołnierza, który służył w armii Księstwa Warszawskiego, a później pracował w dobrach Krasickich. Miał brata Władysława (1919-2005), który podczas II wojny światowej był żołnierzem Armii Czerwonej oraz Ludowego Wojska Polskiego, a w PRL aktywnie działał w PZPR.
Jako uczeń Liceum Pedagogicznego w Sanoku, 9 czerwca 1952 roku wziął udział w Zlocie Młodych Przodowników – Budowniczych Polski Ludowej, który odbył się w Warszawie. Szkołę ukończył w 1953 roku, a następnie rozpoczął studia z zakresu historii na Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. Od 1957 roku pracował w Liceum Ogólnokształcącym, a od 1974 roku w Technikum Ekonomicznym w Twardogórze. W 1973 roku obronił rozprawę doktorską pt. Efektywność pracy domowej w nauczaniu historii, napisaną pod kierunkiem prof. dra hab. Tadeusza Słowikowskiego, uzyskując tytuł doktora habilitowanego w dziedzinie historii. Po 1974 roku pracował w Rzeszowie jako adiunkt w Wyższej Szkole Pedagogicznej, a od 1983 roku był doktorem habilitowanym, obroniwszy rozprawę pt. Struktura treści a myślenie historyczne.
Pełnił funkcję prodziekana dwukrotnie oraz dziekana czterokrotnie na Wydziale Socjologiczno-Historycznym Uniwersytetu Rzeszowskiego. Był kierownikiem Zakładu Dydaktyki Historii UR w latach 1983-2004. Od 1989 roku przez pięć kadencji był przewodniczącym Komisji Dydaktycznej Zarządu Głównego PTH. Był także rzeczoznawcą Ministerstwa Edukacji Narodowej i Sportu w zakresie podręczników szkolnych z historii oraz redaktorem prac zbiorowych dotyczących metodologicznych i dydaktycznych problemów historii regionalnej.
Specjalizował się w badaniach źródłowych, historii miast galicyjskich oraz w badaniach ruchu niepodległościowego, w tym organizacji paramilitarnych działających na ziemiach polskich przed I wojną światową.
W trakcie swojej kariery wypromował ponad trzystu magistrów oraz czterech doktorów. Otrzymał liczne nagrody i odznaczenia, w tym odznakę „Zasłużonego dla Województwa Rzeszowskiego”, Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2000) oraz Medal Komisji Edukacji Narodowej.
Był mężem Marii i miał dwóch synów: Władysława, który jest profesorem nadzwyczajnym w Katedrze Technologii Maszyn i Organizacji Produkcji Politechniki Rzeszowskiej, oraz Aleksego, który jest inżynierem budownictwa. Zmarł 20 października 2019 roku i został pochowany na cmentarzu Wilkowyja w Rzeszowie.
Publikacje
Wspomnienia związane z powiatem sanockim, w: Wyjście na prostą. Pamiętniki z lat 1944–1969 (wybór prac konkursowych z konkursu tygodnika „Polityka”).
Środki dydaktyczne w nauczaniu i uczeniu się historii, Rzeszów 1976.
Kierowanie pracą domową ucznia w nauczaniu historii, Warszawa 1976.
Struktura treści a myślenie historyczne, Rzeszów 1978.
Dydaktyka historii. Poradnik dla studentów, Rzeszów 1981.
Mapa w nauczaniu historii, Warszawa 1984.
Role i funkcje podręcznika historii, Rzeszów 1984.
Sanok. Dzieje miasta, Kraków: Secesja, 1995. ISBN 83-86077-57-3. Brak numerów stron w książce. Podrozdziały w rozdziale W epoce autonomii galicyjskiej.
Przeszłość w szkole przyszłości. 20–22 V 1997. Częstochowa 1997.
Praktyczne kształcenie kandydatów na nauczycieli historii, Rzeszów 1998.
Edukacja historyczna w reformowanej szkole, cz. I–II, Kraków 2000.
Bukowsko w okresie autonomii Galicji [w:] Ojczyzna bliższa i dalsza. Studia historyczne ofiarowane Feliksowi Kirykowi w sześćdziesiątą rocznicę urodzin. Kraków 1993.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Dr hab. Alojzy Zielecki, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2012-05-15].
