Alojzy Winiarz (urodzony w 1868 roku we Lwowie, zmarł 20 sierpnia 1912 roku w tym samym mieście) był polskim prawnikiem i historykiem.
Życiorys
Winiarz ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Lwowskim, gdzie był uczniem Oswalda Balzera. W 1890 roku uzyskał tytuł doktoratu praw. Następnie kontynuował naukę w zakresie historii w Berlinie i Wiedniu. W 1896 roku brał udział w tzw. Ekspedycji Rzymskiej Akademii Umiejętności. W 1897 roku habilitował się na podstawie pracy zatytułowanej Rzecz o zwodzie zwyczajów prawnych mazowieckich układu Wawrzyńca z Prażmowa. W latach 1897-1901 pełnił funkcję adiunkta w Archiwum Akt Grodzkich i Ziemskich we Lwowie. Od 1901 roku był sekretarzem Uniwersytetu Lwowskiego. W styczniu 1907 roku, pełniąc tę funkcję, został ranny w głowę podczas ataku studentów narodowości rusińskiej (hajdamaków) na uczelnię. Zamieszkiwał przy ulicy Mochnackiego we Lwowie, gdzie odbyła się manifestacja polskich studentów wspierających rannego Winiarza. Od 1908 roku był kierownikiem, a od 1910 roku dyrektorem Archiwum Państwowego we Lwowie, jednocześnie prowadząc działalność dydaktyczną w zakresie prawa polskiego i prawa niemieckiego.
W latach 1902-1905 pełnił rolę sekretarza generalnego Polskiego Towarzystwa Historycznego.
Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.
Publikacje
- Sądy boże w Polsce (1891)
- O zwodzie zwyczajów prawnych mazowieckich układu Wawrzyńca z Prażmowa (1895)
- Polskie prawo dziedziczenia kobiet w wiekach średnich (1897)
- Polskie prawo majątkowe-małżeńskie w wiekach średnich (1898)
- Sądownictwo Rektora Uniwersytetu Krakowskiego w wiekach średnich (1900)
- Erbleihe und Rentenkauf in Österreich ob und unter der Enns im Mittelalter (1906)
- Z dziejów archiwum Namiestnictwa we Lwowie (1909)
