Alojzy Orione

Alojzy Jan Orione

Alojzy Jan Orione, właściwie Luigi Orione (ur. 23 czerwca 1872 w Pontecurone, zm. 12 marca 1940 w San Remo) był włoskim duchownym katolickim, działaczem społecznym oraz oświatowym, który założył zgromadzenie Małego Dzieła Boskiej Opatrzności (orionistów). Był również tercjarzem franciszkańskim oraz świętym Kościoła katolickiego.

Młodość

Alojzy Orione przyszedł na świat w Pontecurone, w prowincji Alessandria w Piemoncie, jako syn Vittoria Orione i Caroliny Feltri. Kształcił się w Oratorio Valdocco w Turynie, gdzie był jednym z ulubionych uczniów księdza Jana Bosco, późniejszego świętego. Od 13. roku życia zmagał się z różnymi dolegliwościami zdrowotnymi, a w wieku 16 lat był obecny przy śmierci Jana Bosco. Podczas pogrzebu duchownego miało miejsce cudowne uzdrowienie Alojzego, polegające na zrośnięciu się odciętego palca.

W 1892 roku, mając dwadzieścia lat, założył własne oratorium, a w następnym roku otworzył szkołę zawodową dla ubogich. 13 kwietnia 1895 roku został wyświęcony na księdza.

Zgromadzenie orionistów

Od 1899 roku Alojzy Orione zaczął tworzyć grupę księży i kleryków, która z czasem przekształciła się w zgromadzenie Małego Dzieła Opatrzności Bożej (Piccola Opera della Divina Provvidenza). W 1903 roku uzyskali oni pełną aprobatę władz kościelnych na prowadzenie działalności, przez co są znani również jako Synowie Bożej Opatrzności.

W skład wewnętrznego kręgu organizacji wchodził również ksiądz Lorenzo Perosi, który później stał się dożywotnim dyrektorem chóru kaplicy Sykstyńskiej oraz jednym z najbardziej znanych współczesnych kompozytorów muzyki sakralnej. Ks. Perosi urodził się w tym samym roku i prowincji co ks. Orione, a ich przyjaźń trwała przez całe życie.

Późniejsza działalność

W 1908 roku Alojzy Orione odwiedził Mesynę oraz Reggio di Calabria, które zostały zniszczone przez trzęsienie ziemi. Spędził tam trzy lata, niosąc pomoc potrzebującym, zwłaszcza sierotom. W 1915 roku udał się do Mersyka, w pobliżu Rzymu, gdzie również doszło do zniszczeń w wyniku trzęsienia ziemi, i założył Zgromadzenie Małych Sióstr Misjonarek Dobroczynności.

Po zakończeniu I wojny światowej ks. Orione rozszerzył swoją działalność, zakładając kolejne szkoły, organizacje charytatywne oraz gospodarstwa rolne, z szczególnym naciskiem na pomoc dla sierot i ubogich. W ciągu kolejnych dwudziestu lat jego inicjatywy pojawiły się w całych Włoszech oraz w Ameryce.

W 1931 roku założył sanktuarium Madonna della Guardia w Tortonie, które do dziś jest najważniejszą świątynią zgromadzenia orionistów. Co roku odbywa się tam festiwal ku czci jego przyjaciela, świętego Lorenzo Perosiego.

Choroba i śmierć

W zimie 1940 roku ks. Orione doświadczył szeregu problemów zdrowotnych związanych z sercem i płucami. Niechętnie udał się do San Remo w celu poprawy stanu zdrowia. 9 marca 1940 roku powiedział: „To nie pomiędzy palmami chciałbym umrzeć, lecz pomiędzy ubogimi, którzy są Jezusem Chrystusem.” Trzy dni później, otoczony przez księży ze swojego zgromadzenia, zmarł, a jego ostatnie słowa brzmiały: „Jezu, Jezu! Idę!”.

Alojzy Orione został pochowany w Santuario di Nostra Signora della Guardia w Tortonie, w kościele, który sam zbudował w 1931 roku, w podzięce dla Matki Bożej za zakończenie działań wojennych I wojny światowej. To miejsce stało się najważniejszym punktem pielgrzymkowym dla jego czcicieli na całym świecie.

Kult

Ciało ks. Alojzego Orione, które w naturalny sposób zmumifikowało, zostało ekshumowane w 1965 roku. 26 października 1980 roku złożono je w kryształowym sarkofagu w sanktuarium w Tortonie. Tego samego dnia ks. Orione został beatyfikowany przez papieża Jana Pawła II, który również dokonał jego kanonizacji 16 maja 2004 roku. W Kościele katolickim wspomnienie liturgiczne Świętego Alojzego Orione, prezbitera, obchodzone jest 12 marca. Kult Świętego jest propagowany przez Zgromadzenia: Księży Orionistów oraz Sióstr Orionistek, a także przez organizacje charytatywne, które założył.