Alojzy Novarese

Alojzy Novarese, właściwie Luigi Novarese (urodzony 29 lipca 1914 roku w osadzie Cascina Serniola w pobliżu Casale Monferrato, zmarł 20 lipca 1984 roku w Rocca Priora) – błogosławiony Kościoła katolickiego, włoski kapłan, adwokat Roty Rzymskiej (1945), pracownik Urzędu ds. Świętych w Sekretariacie Stanu Kurii Rzymskiej (1945–1965), szambelan nadzwyczajny papieski (1952) oraz domowy prałat papieski Jego Świątobliwości Piusa XII (1957). Był także założycielem katolickich organizacji: „Kapłańskiej Ligi Maryjnej” (1943), „Ochotników Cierpienia” (1947), „Cichych Pracowników Krzyża” (1950) oraz „Braci i Sióstr Chorych” (1952).

Życiorys

Luigi przyszedł na świat w rodzinie chłopskiej jako najmłodszy z dziewięciorga dzieci Carla Giusta Novarese i Teresy Sassone. Dziewięć miesięcy po jego narodzinach zmarł ojciec, co zmusiło trzydziestoletnią matkę do samodzielnego wychowania dzieci oraz zapewnienia im utrzymania, mając jedynie niewielką działkę rolną. Od najmłodszych lat Luigi był zanurzony w pobożności maryjnej, a jego duchowy rozwój był głęboko związany z obecnością i działaniem Matki Bożej. W jego życiu znaczącą rolę odegrały również postacie trzech wielkich świętych: św. Jana Bosko, św. Józefa Cottolengo i św. Ludwika Marii Grignion de Montfort.

Sukcesywnie kształtując swoje życie duchowe, Luigi zmagał się z rzeczywistością cierpienia. W wieku 9 lat doznał nieszczęśliwego wypadku i zachorował na gruźlicę kości. Mimo tego udało mu się ukończyć szkołę podstawową, gimnazjum oraz liceum. Długie pobyty w szpitalach w poszukiwaniu skutecznego leczenia nie tylko pozwoliły mu zrozumieć trudności osób chorych, ale również stały się formacją duchową, która skłoniła go do poszukiwania sensu w ludzkim cierpieniu.

17 maja 1931 roku, za wstawiennictwem Matki Bożej Wspomożycielki oraz św. Jana Bosko, Luigi doświadczył cudownego uzdrowienia. Po trzech nowennach, z udziałem młodzieży z Oratorium Księży Salezjanów w Valdocco (Turyn), siedem otwartych wrzodów zamknęło się, a proces gruźliczy ustąpił. Dzięki temu mógł kontynuować naukę oraz zamarzyć o służbie medycznej, mającej na celu niesienie pomocy chorym. Po śmierci matki w 1935 roku podjął decyzję o wstąpieniu do kapłaństwa, dostrzegając w nim możliwość radykalnego wsparcia dla chorych.

Kapłańską formację zdobywał w seminarium duchownym w Casale. 27 października 1935 roku przyjął obłóczyny, a 17 grudnia 1938 roku w bazylice św. Jana na Lateranie w Rzymie otrzymał święcenia kapłańskie. W 1939 roku, na początku II wojny światowej, ukończył studia na Wydziale Świętej Teologii. W 1942 roku uzyskał dyplom z prawa kanonicznego na Akademii Gregoriańskiej, a w 1945 roku zdobył tytuł adwokata Roty Rzymskiej. Od 1942 do 1970 roku pracował w Sekretariacie Stanu Kurii Rzymskiej, a od 1 maja 1945 roku jako urzędnik do Spraw Świętych. Współpracował przez 20 lat z Giovanim Battista Montinim, przyszłym papieżem Pawłem VI. 12 marca 1952 roku uzyskał tytuł Nadzwyczajnego Szambelana, a 17 października 1957 roku został Domowym Prałatem Papieskim Jego Świątobliwości Piusa XII.

W 1964 roku spełniły się jego pragnienia związane z czasem choroby, gdy papież Jan XXIII powierzył mu funkcję przewodniczącego Biura Duszpasterstwa Chorych przy Komisji Episkopatu Włoch, którą pełnił do 1977 roku.

W maju 1943 roku zainicjował powstanie „Maryjnej Ligi Kapłanów”, mającej na celu wsparcie kapłanów, zarówno chorych, jak i zdrowych, w szerzeniu prawdziwego nabożeństwa do Najświętszej Maryi Panny. Jej działalnością stała się coroczna pielgrzymka kapłanów do Lourdes, połączona z rekolekcjami. Następnie, 17 maja 1947 roku, założył „Centrum Ochotników Cierpienia”, które zostało uznane przez papieża Jana XXIII w Breve apostolskim „Valdae probandae” z dnia 24 listopada 1960 roku jako stowarzyszenie dla chorych, pragnących aktywnie uczestniczyć w życiu Kościoła. W 1950 roku rozpoczęło się wydawanie czasopisma „Kotwica nadziei”, które skutecznie łączyło prałata Novarese z rosnącą liczbą chorych potrzebujących duchowego wsparcia. Również 1 listopada 1950 roku powołał do życia stowarzyszenie „Cichych Pracowników Krzyża”. Ostatnią organizacją, założoną przez ks. prałata Novarese, byli „Bracia i Siostry Chorych”, powołani 15 sierpnia 1952 roku w Lourdes, by umożliwić zdrowym wsparcie ludzi chorych.

23 maja 1960 roku powstał pierwszy włoski ośrodek duszpasterstwa chorych – Dom Niepokalanego Serca Maryi w Re (Novara). Następnie utworzono kolejne domy w takich miejscach jak Rzym, Ariano Irpino, Rocca Priora, Montichiari, Moncrivello, Arco, Meldoli, Calambrone koło Pizy, Serniola di Casale oraz poza granicami Włoch, m.in. w Polsce (Głogów), Izraelu (Jerozolima), Portugalii (Fatima), Kamerunie (Mouda) i Kolumbii (Buenaventura). Dzięki posłudze „Cichych Pracowników Krzyża” tysiące wiernych znalazły tam gościnę oraz odkryły prawdziwy sens i wartość ludzkiego cierpienia i choroby.

Zmarł 20 lipca 1984 roku w Domu „Matki Bożej Ozdoby Karmelu” (Regina Decor Carmeli) w Rocca Priora. Jego osoba oraz dzieło cieszyły się szczególnym uznaniem papieży. Po jego śmierci papież Jan Paweł II stwierdził: „Śmierć księdza prałata Novarese to strata nie tylko dla Stowarzyszenia, ale dla całego Kościoła Powszechnego”. Jego bliska współpracownica, s. Elwira Miriam Psorulla, wyraziła swoje przekonanie, że Matka Boska osobiście przyszła, aby zabrać ze sobą swego ulubionego syna, podkreślając, że uśmiech, który miał na twarzy tuż przed śmiercią, był znakiem jego jedności z Bogiem.

Proces beatyfikacyjny

21 listopada 1985 roku stowarzyszenie „Cichych Pracowników Krzyża” zwróciło się do kard. Ugo Poletti, ówczesnego wikariusza papieskiego dla Diecezji Rzymskiej, z prośbą o rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego ks. Luigi Novarese. Etap diecezjalny procesu beatyfikacyjnego Sługi Bożego ks. prałata Luigi Novarese rozpoczął się 26 kwietnia 1991 roku w Rocca Priora i zakończył 17 grudnia 2003 roku. W tym czasie komisja historyczna zgromadziła materiał obejmujący ponad 1560 stron. Przesłuchano 93 świadków, w tym 7 kardynałów, 4 biskupów, 10 księży, 41 Cichych Pracowników Krzyża oraz 32 osoby świeckie. Akta procesu zajmują 9 woluminów (1911 stron), jednak cała dokumentacja jest znacznie obszerniejsza i składa się z 50 woluminów, w tym pism Sługi Bożego: medytacji, rozważań, modlitw, listów, instrukcji, artykułów, korespondencji rodzinnej, apostolskiej oraz dotyczącej stowarzyszenia.

27 marca 2010 roku papież Benedykt XVI ogłosił dekret o heroiczności cnót Sługi Bożego Luigi Novarese. Ostatnim etapem procesu beatyfikacyjnego było zatwierdzenie cudu za jego wstawiennictwem, którego Benedykt XVI dokonał 19 grudnia 2011 roku. Proces beatyfikacyjny zakończył się, a ogłoszenie Sługi Bożego ks. prałata Luigi Novarese błogosławionym Kościoła miało miejsce 11 maja 2013 roku w rzymskiej bazylice św. Pawła za Murami.

Bibliografia

Statut Cichych Pracowników Krzyża.
Felice Moscone, Siewcy nadziei (Głogów 2003).
„Kotwica”, Nr 21 (I kwartał) 2004.
„Kotwica”, Nr 32 (II kwartał) 2007.
Strona internetowa Cichych Pracowników Krzyża w Polsce. cisi.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-04-09)].
„Kotwica”, Nr 3 (49) maj/czerwiec 2010.
Promulgazione di Decreti della Congregazione delle Cause Dei Santi, w: „BOLLETTINO Sala Stampa della Santa Sede”, 27.03.2010.