Alojzy Kosiba
Alojzy Kosiba, właściwie Piotr Kosiba, urodził się 29 czerwca 1855 roku w Libuszy koło Gorlic, a zmarł 4 stycznia 1939 roku w Wieliczce. Był polskim zakonnikiem, franciszkaninem, kwestarzem oraz Czcigodnym Sługą Bożym Kościoła katolickiego.
Życiorys
Piotr Kosiba pochodził z wielodzietnej rodziny rolników Jana i Agnieszki z domu Tomalskiej. Miał siostrę Ludwikę oraz brata Jakuba. Został ochrzczony w dniu swoich urodzin w parafialnym kościele Narodzenia NMP w Libuszy, a jego rodzicami chrzestnymi byli Józef Sroka i Marianna Piotrowska. Jego matka zmarła trzy dni po urodzeniu drugiej córki, 21 grudnia 1857 roku. Po jej śmierci ojciec poślubił Apolonię z Kosibów, z którą miał siedmioro dzieci, z czego troje zmarło zaraz po urodzeniu. Pierwsze nauki zdobywał w parafialnej szkole, gdzie uczył miejscowy organista, a następnie uczęszczał pieszo do czteroklasowej szkoły ludowej w Bieczu. Od najmłodszych lat interesował się wiarą, modlił się na różańcu i uczestniczył w mszach, zostając ministrantem. Z powodu trudnej sytuacji materialnej rodziny nie mógł kontynuować nauki w gimnazjum, więc rozpoczął naukę zawodu szewskiego w zakładzie majstra Roztworowskiego w Bieczu, zdobywając dyplom czeladnika około 1874 roku. W tym czasie po raz pierwszy zetknął się z franciszkanami, znanymi wówczas jako reformaty. Podczas nauki zawodu często odwiedzał klasztor, modląc się i obserwując życie zakonników.
Od 1876 roku pracował jako szewc w Tarnowie, do którego się przeniósł. Po dwóch latach zdecydował się wstąpić do Zakonu Braci Mniejszych Reformatów. 26 maja 1878 roku, po rozmowie z prowincjałem o. Konstantym Pacholikiem OFM w Bieczu, został przyjęty do zakonu i skierowany do Jarosławia, gdzie rozpoczął postulat 7 marca 1878 roku pod opieką o. Melchiora Kruszyńskiego OFM. 21 czerwca 1878 roku, w obecności gwardiana o. Joachima Maciejczyka OFM, przyjął habit zakonny, przyjmując imię zakonne Alojzy. Wkrótce gwardian o. Maciejczyk został przeniesiony do klasztoru w Wieliczce, gdzie poprosił prowincjała o przeniesienie również Alojzego. 5 sierpnia 1878 roku Alojzy przybył do Wieliczki, gdzie 22 września 1879 roku rozpoczął nowicjat pod opieką o. Kruszyńskiego, którego znał z Jarosławia. Oprócz podstawowych obowiązków nowicjackich zajmował się szewstwem. Czasami wyjeżdżał na kwestę z br. Markiem Lichoniem OFM, głównym kwestarzem wielickim. Po roku próby, 22 września 1880 roku, złożył śluby proste na ręce o. Kruszyńskiego, a 14 maja 1885 roku złożył uroczyste śluby zakonne na ręce prowincjała o. Maciejczyka. W Wieliczce często modlił się przed cudownym krucyfiksem z XVII wieku w kaplicy, szczególnie wieczorem, po kolacji, kiedy odmawiał litanię do Imienia Jezus z nowicjuszami.
Głównym zajęciem br. Alojzego było kwestowanie. W ramach swoich umiejętności szewskich naprawiał buty i sandały dla zakonników oraz zajmował się ubogimi przy furcie, nazywając ich „swoimi”. W czasie I wojny światowej, po śmierci br. Lichonia 27 stycznia 1916 roku, przejął jego obowiązki zbierania jałmużny dla klasztoru. W trudnych warunkach ekonomicznych br. Alojzy nieustannie kwestował, docierając nawet do podnóża Tatr. Kwesty zajmowały mu od 5 do 6 miesięcy w roku, przemierzając wiele kilometrów pieszo lub na wozie ciągnionym przez konie, a czasami korzystając z pociągów czy autobusów. Wracał na wozie konnym z uzbieranymi darami. Franciszek Chytroś, który kwestował z nim przez dwa tygodnie w adwencie 1936 roku, opisał go jako osobę budzącą podziw i zaufanie.
Alojzy dbał o ubogich do końca swojego życia. Nawet będąc ciężko chorym, poprosił o przyniesienie jedzenia dla biednych. Jego habit był wyszarzały i połatany, a mieszkał w małej celi o wymiarach 2,62 × 2,35 m, w której znajdowało się proste drewniane łóżko, mały szewski stołek, miednica, szafka, wieszak oraz krzyż i kilka obrazów świętych. W późniejszych latach dodano mu niewielki piecyk.
Z biegiem lat jego zdrowie ulegało pogorszeniu. Podczas kwesty pod koniec 1938 roku zachorował na tyle poważnie, że wrócił do klasztoru. 2 stycznia 1939 roku położył się do łóżka, a lekarz Roman Wojtaszek stwierdził zapalenie płuc. W obliczu choroby, z pomocą br. Jacka Krauzego OFM, opasał się zakonnym paskiem, trzymając w ręku koronkę seraficką, którą nosił przy sobie, oraz karmelitański szkaplerz i krzyż z relikwiami. Prosił o zawieszenie obrazu Matki Bożej przy łóżku. Zmarł 4 stycznia 1939 roku około godziny 20:00 w obecności modlących się współbraci. Po śmierci zgodnie z tradycją, jego ciało położono na podłodze celi, a następnie w dębowej trumnie wystawiono w rozmównicy, a przed pogrzebem przeniesiono do kościoła. Początkowo, decyzją gwardiana o. Sabina Rakiewicza OFM, został pochowany 7 stycznia na cmentarzu przykościelnym w Wieliczce.
W latach 1977 i 1998 przeprowadzono ekshumację i zidentyfikowano jego szczątki, które przeniesiono do wnętrza Sanktuarium Matki Bożej Łaskawej w Wieliczce, pozostawiając symboliczny grób przed kościołem.
Warto dodać, że dwukrotnie, 9 października 1961 roku i 23 kwietnia 1970 roku, grób i celę br. Alojzego Kosiby odwiedził kard. Karol Wojtyła, późniejszy papież i święty.
Proces beatyfikacyjny
Przekonanie o jego świątobliwym życiu oraz łaskach, jakie były doświadczane za jego wstawiennictwem, skłoniły ojców franciszkanów do podjęcia starań o jego beatyfikację. Proces informacyjny rozpoczął się 13 maja 1963 roku w siedzibie Metropolitów Krakowskich, prowadził go ówczesny wikariusz kapitulny bp. Karol Wojtyła. Po zbadaniu dokumentacji oraz przesłuchaniu około 50 świadków, postępowanie zamknięto 10 maja 1966 roku, a akta przekazano Stolicy Apostolskiej. 4 czerwca 2004 roku Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych wydała dekret o ważności postępowania informacyjnego. W 2007 roku, dzięki staraniom o. Wenantego Miziniaka OFM i o. Salezego Bogdana Brzuszka OFM, złożono tzw. Positio, wymagane w dalszej procedurze beatyfikacyjnej. Postulatorem generalnym procesu najpierw mianowano o. Antonia Cairoliego OFM, następnie o. Lucę M. De Rosę OFM, a później Giovangiuseppę Califanę OFM. 14 czerwca 2016 roku odbyła się sesja konsultorów teologicznych w Rzymie, a 7 lipca 2017 roku papież Franciszek podpisał dekret o heroiczności jego cnót, nadając mu tytuł Czcigodnego Sługi Bożego.
Upamiętnienie
W 1944 roku prof. Stefan Chmiel namalował portret br. Alojzego, który umieszczono przy furcie klasztornej, gdzie często przebywał z ubogimi.
Zespół Szkół w Wieliczce nosi imię Alojzego Kosiby, a on sam jest patronem miejscowego przedszkola nr 5. W Wieliczce otwarto również placówkę Caritasu Archidiecezji Krakowskiej – Dom dla ubogich, którego patronem również został br. Alojzy Kosiba, a przed nim ustawiono pomnik. Ponadto jedną z ulic w Wieliczce nazwano jego imieniem.
W 2007 roku powstał film pt. Braciszek, poświęcony życiu br. Alojzego Kosiby, w reżyserii Andrzeja Barańskiego, z główną rolą Artura Barcisia.
W intencji próśb zanoszonych do Boga za jego wstawiennictwem, w każdy drugi czwartek miesiąca o godzinie 18:00 odprawiana jest msza święta oraz modlitwy przy trumience kryjącej jego szczątki w Sanktuarium Matki Bożej Łaskawej w Wieliczce, w intencji jego szybkiej beatyfikacji.
Zobacz też
- Święci i błogosławieni Kościoła katolickiego
- Polscy święci i błogosławieni
- Modlitwa za wstawiennictwem świętych
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Syrach Bogdan, S.B. Janicki, Syrach Bogdan, S.B. Salezy Bogdan, S.B. Brzuszek, Sługa Boży brat Alojzy Piotr Kosiba OFM (1855-1939). Historia-duchowość-aktualność, Kraków: Wicepostulacja Prowincji Matki Bożej Anielskiej Zakonu Braci Mniejszych w Polsce, 2003, ISBN 83-905768-4-8, OCLC 749365978.
Linki zewnętrzne
Strona o br. Alojzym Kosibie [online], akosiba.blogspot.com [dostęp 2017-07-09].
Sługa Boży Brat Alojzy Kosiba z Wieliczki (Z warsztatu do klasztoru), [w:] Miesięcznik Rodzin Katolickich „Nasza Arka” [online], nasza-arka.pl [zarchiwizowane z adresu 2016-12-02].
