Alojzy Karwacki OFMConv.
Alojzy Karwacki, właściwie Leopold Jan Karwacki (urodzony 11 listopada 1866 w Dobromilu, zmarł 3 lub 4 kwietnia 1924 we Lwowie) był polskim franciszkaninem konwentualnym, prezbiterem, prowincjałem oraz autorem wielu publikacji historycznych.
Życiorys
Leopold Karwacki przyszedł na świat 11 listopada 1866 roku w Dobromilu. Po zakończeniu nauki w swojej rodzinnej miejscowości kontynuował edukację w C.K. Gimnazjum w Przemyślu, gdzie w 1882 roku ukończył IV klasę.
W 1884 roku wstąpił do zakonu franciszkanów (Zakon Braci Mniejszych Konwentualnych) we Lwowie, a pięć lat później, w 1889 roku, przyjął sakrament święceń kapłańskich. Pełnił funkcję gwardiana klasztoru franciszkanów w Sanoku od sierpnia 1895 do maja 1899. W czerwcu 1899 roku został wybrany magistrem kleryków i definitorem czasowym we Lwowie, uzyskując jurysdykcję w archidiecezji lwowskiej. Od 1 października 1899 roku, razem z o. Samuelem Rajssem, był jednym z pierwszych franciszkanów, którzy przybyli do nowo utworzonego konwentu w Jaśle, gdzie początkowo był drugim kapłanem (przełożonym konwentu był o. Rajss). Na przełomie 1901 i 1902 roku objął stanowisko gwardiana rezydencji. Dodatkowo, w latach 1900-1902, uczył języka łacińskiego oraz śpiewu w C.K. Gimnazjum w Jaśle.
Po raz drugi pełnił funkcję gwardiana w Sanoku od 1902 do stycznia 1904, po czym został przeniesiony na gwardiana w klasztorze w Krośnie, gdzie pozostawał do 1905 roku przez okres 18 miesięcy. Następnie wrócił do Jasła, a później pracował w klasztorze w Krakowie, gdzie angażował się w prace renowacyjne. W jego czasie koronowano Matkę Bożą Bolesną, zwaną Smutną Dobrodziejką Krakowa (1908), oraz rozwinięto kult błogosławionej Salomei. W 1910 roku objął stanowisko członka wydziału Towarzystwa Opieki nad Polskimi Zabytkami Sztuki i Kultury w Krakowie. Od około 1911 roku, w drugiej dekadzie XX wieku, był gwardianem i administratorem parafii w Kalwarii Pacławskiej, pełniąc tę funkcję również podczas I wojny światowej.
W miejscach, gdzie pracował, koncentrował się na odnowieniu dziedzictwa zakonnego oraz zabezpieczeniu dorobku konwentu, w tym bibliotek i archiwów. Dążył do odzyskania polskich konwentów franciszkańskich, które wcześniej zostały zlikwidowane przez władze zaborcze. Zajmował się badaniem historii franciszkańskiej polskich klasztorów, studiując archiwa konwentów na ziemiach polskich, a także tworząc monografie, które udokumentował w 23 manuskryptach. Sporządzał życiorysy zakonników, porządkował archiwa klasztorne, streszczał akty oraz gromadził materiały historyczne. Był również autorem dwóch tomów pamiętników. W połowie lat 20. XX wieku był wymieniany jako jeden z dwóch polskich zakonników (obok o. Czesława Bogdalskiego), którzy zgromadzili największą ilość materiałów dotyczących zakonu św. Franciszka w Polsce. Od września 1918 roku pełnił funkcję naczelnego przełożonego, czyli prowincjała całej polskiej prowincji zakonnej, którą kierował przez dwie kadencje aż do końca swojego życia. Dzięki jego zgodzie, jako prowincjał, o. Maksymilian Maria Kolbe podjął się działalności wydawniczej, w tym wydawania czasopisma „Rycerz Niepokalanej”.
Zmarł 3 lub 4 kwietnia 1924 roku we Lwowie.
Wybrane prace
- Materiały rękopiśmienne do dziejów OO. Franciszkanów w Polsce
- Materiały do historii Prowincji i Konwentów OO. Franciszkanów w Polsce, Litwie i Rusi
- Materiały do historii polskiej i ruskiej prowincji OO. Franciszkanów
- Sławniejsi franciszkanie w Polsce, ich życiorysy i dzieła
- Pamiętniki X. Alojzego Karwackiego franciszkanina od czasu wstąpienia do zakonu w 1883, a spisywane od r. 1902
- Błogosławiona Salomea. Krótki żywot i nabożeństwo do niej (1907)
- Koronacya cudownego obrazu Matki Bożej Bolesnej w kościele OO. Franciszkanów w Krakowie dnia 20 września 1908 r. (1908)
- Błog. Salomea za życia i po śmierci. W siedemsetną rocznicę jej urodzin (1911)
