Alojzy Firganek
Alojzy Firganek (urodzony 12 września 1918 w Bestwince, zmarły 3 maja 1985) był polskim działaczem partyjnym i państwowym, związkowcem oraz ekonomistą. Pełnił funkcję prezesa Państwowej Komisji Płac w latach 1955–1958 oraz był podsekretarzem stanu w Ministerstwie Pracy, Płac i Spraw Socjalnych w latach 1958–1960.
Życiorys
Był synem Franciszka i Zofii, pochodził z rodziny robotniczej. Od 1937 roku pracował jako robotnik w cegielni w Bestwince, a od 1938 do 1945 roku był zatrudniony w KWK Silesia w Czechowicach-Dziedzicach. Kształcił się w Centralnej Szkole Partyjnej PPR w Łodzi (kwiecień–czerwiec 1945) oraz w Szkole Partyjnej przy KC PZPR (1950–1952). W 1970 roku ukończył Wyższą Szkołę Ekonomiczną w Katowicach.
Działał w Organizacji Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego (1937–1939) oraz w Polskiej Partii Socjalistycznej (1938–1939). Od września 1944 roku służył w Armii Ludowej. W czasie II wojny światowej angażował się w komunistyczną konspirację. Po wojnie był kierownikiem grupy agitacyjno-propagandowej Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego w Lublinie (czerwiec–lipiec 1945), przewodniczącym Związku Walki Młodych w Bielsku-Białej (1945–1946), sekretarzem bielskiego oddziału Zawodowego Metalowców (1946–1949) oraz sekretarzem Zarządu Głównego Związku Zawodowego Metalowców (1949–1950). W ramach Centralnej Rady Związków Zawodowych pełnił funkcje kierownika wydziałów ekonomicznego (1952–1953) oraz pracy i płac (1953–1954), a później był sekretarzem (1954–1955).
Od 1942 roku, początkowo pod pseudonimem „Śmiały”, należał do Polskiej Partii Robotniczej, która w 1948 roku przekształciła się w Polską Zjednoczoną Partię Robotniczą. Zajmował stanowiska prezesa Państwowej Komisji Płac w okresie od października 1955 do marca 1958, podsekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej od marca 1958 do czerwca 1960 oraz zastępcy przewodniczącego Komitetu Pracy i Płac w latach 1960–1972. W latach 1972–1977 był radcą ambasady PRL w Pradze, a od października 1977 do maja 1984 pełnił funkcję wiceprezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
Zmarł i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
Odznaczenia i upamiętnienie
Otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi za zasługi w walce z okupantem oraz udział w działalności konspiracyjnej w czasie okupacji (1946), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski za zasługi w pracy społeczno-politycznej (1954) oraz Medal 10-lecia Polski Ludowej.
Ulica w Kaniowie została nazwana jego imieniem, jednak w ramach dekomunizacji w 2018 roku zmieniono jej nazwę na Wodna.
Przypisy
Bibliografia
Aleksander Kochański: Polska 1944–1991. Informator historyczny. Struktury i ludzie. T. 1. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2022. ISBN 978-83-8229-465-1. [dostęp 2024-11-04].
