Alojzy Bujnicki herbu Łabędź
Alojzy Bujnicki, noszący herb Łabędź (urodzony w 1764 roku, zmarły 14 lipca 1831 roku w Twierdzy Dyneburg), był jednym z liderów powstańczego ruchu zbrojnego w powiecie dziśnieńskim podczas powstania listopadowego, pełniąc funkcję zastępcy Walentego Brochockiego.
Jego ojcem był Piotr Bujnicki, który w latach 1771-1789 pełnił urząd sędziego ziemskiego w Połocku. Alojzy miał również stryjecznego brata, Kazimierza Bujnickiego. W latach 1791/92 Alojzy reprezentował witebski okręg jako deputat w Trybunale Głównym Wielkiego Księstwa Litewskiego. Brał udział w wojnie polsko-rosyjskiej, walcząc w obronie Konstytucji 3 maja. W stopniu rotmistrza dowodził ochotniczym oddziałem szlachty z rejonu Połocka, który został włączony do regularnego wojska pod Wilnem. W późniejszych latach objął stanowisko marszałka szlachty powiatu dziśnieńskiego.
W okresie od 1797 do 1830 roku w swojej posiadłości w Zaborzu koło Głębokiego organizował coroczne spotkania towarzyskie, które kończyły się amatorskimi przedstawieniami teatralnymi. Alojzy był nie tylko organizatorem tych wydarzeń oraz występującym aktorem, ale także dyrektorem lokalnego Towarzystwa Dobroczynności. W zaborskim teatrze wyróżniał się jego kuzyn, Jan Chodźko. W 1812 roku, podczas wojny Napoleona z Rosją, Alojzy Bujnicki został mianowany podprefektem powiatu dziśnieńskiego, urzędował w Głębokiem. Otrzymał odznaczenie orderu świętego Stanisława, nadane mu 13 kwietnia 1792 roku.
Był właścicielem dóbr takich jak Bartoszewo, Hołubicze, Aloizberg, Woronowo i inne.
Żoną Alojzego Bujnickiego była Eleonora z Jeleńskich (1771-1837), a ich synem był Nestor Bujnicki (1801-1858).
== Uwagi ==
== Przypisy ==
