Alojzy Władysław Błażeński (Błażyński)
(ur. 30 sierpnia 1898 w Dąbrówce, zm. 3 września 1934 w Bydgoszczy) – kapitan pilot Wojska Polskiego, odznaczony Orderem Virtuti Militari.
Życiorys
Alojzy urodził się w rodzinie Franciszka i Bronisławy z Diewelskich. W Bydgoszczy ukończył Seminarium nauczycielskie, a następnie przez rok pracował w fabryce. 22 listopada 1915 roku został powołany do wojska niemieckiego. Krótkie przeszkolenie odbył w ośrodku lotniczym w Grudziądzu, a w marcu 1916 roku trafił na front zachodni. Tam walczył w 222 eskadrze lotniczej, a później przeszedł do 22 eskadry myśliwskiej, w której służył do 1 stycznia 1917. Następnie odkomenderowano go do Bydgoszczy, gdzie w stacjonującej tam eskadrze lotniczej pełnił obowiązki mechanika. Od stycznia 1917 roku był w Altenburgu, gdzie uczył się w szkole budowy maszyn. W lipcu 1918 roku został przydzielony do eskadry bombardującej jako mechanik pokładowy. 6 lutego 1919 roku został zwolniony z wojska, a w kwietniu tego samego roku ponownie wcielono go do eskadry lotniczej w Bydgoszczy. 9 czerwca 1919 roku udało mu się zmylić wartowników i uciec samolotem niemieckim do Ławicy k. Poznania.
11 czerwca 1919 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Po przeszkoleniu i ukończeniu kursu pilotów, 25 maja 1920 roku został przydzielony do 12 eskadry wywiadowczej, która brała udział w walkach na froncie bolszewickim. 11 sierpnia 1920 roku skutecznie bombardował nieprzyjaciela, niszcząc jego tabory, a dzień później zablokował przeprawę kawalerii bolszewickiej przez Bug, zmuszając ją do wycofania się za rzekę. Jego odważne ataki spowodowały znaczne straty wśród przeciwnika. 13 sierpnia 1920 roku został zestrzelony pod Działdowem i wzięty do niewoli, jednak po tygodniu udało mu się uciec razem z obserwatorem. Za te bohaterskie czyny został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari oraz Krzyżem Walecznych.
W październiku 1920 roku, w stopniu kaprala, otrzymał prawo noszenia odznaki pilota. 26 października 1920 roku został awansowany na podporucznika i przydzielony do 3 pułku lotniczego. W 1923 roku awansował na porucznika z dniem 1 stycznia. Od tego roku pełnił rolę instruktora i wykładowcy w Szkole Mechaników Lotniczych w Bydgoszczy. W 1928 roku został przeniesiony do 6 pułku lotniczego, gdzie dowodził 61 eskadrą liniową. Następnie przeszedł do Oddziału Służby Lotnictwa. Za loty nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918–1920 roku otrzymał Polową Odznakę Pilota nr 59. W 1928 roku został włączony do kadry oficerów lotnictwa z datą starszeństwa 1 grudnia 1923 roku. Od 1930 roku był wykładowcą i dowódcą plutonu podchorążych w Centrum Wyszkolenia Lotnictwa nr 2 w Bydgoszczy, uzyskując starszeństwo z dniem 1 stycznia 1931 roku. W tym samym roku awansował na stopień kapitana. 3 września 1934 roku w Bydgoszczy popełnił samobójstwo.
Z małżeństwa z Michaliną Błażeńską miał syna Zbigniewa (ur. 1923).
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4926 – 8 kwietnia 1921
- Krzyż Walecznych
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Polowa Odznaka Pilota nr 59
Przypisy
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-12-27].
- Rocznik Oficerski 1923. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1923. [dostęp 2019-12-27].
- Rocznik Oficerski 1928. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1928. [dostęp 2019-12-27].
- Rocznik Oficerski 1932. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1932. [dostęp 2019-12-27].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Józef Zieliński, Waldemar Wójcik: Lotnicy − Kawalerowie Orderu Wojennego Virtuti Militari. T. 1. Wojna polsko-bolszewicka 1919–1920. Warszawa–Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2005. ISBN 83-7441-243-7.
