Alojzy Anzelieri
Alojzy Anzelieri herbu własnego (wł. Aloisio Anzelieri; urodzony w XVII wieku, zmarły po 1694 roku) był włoskim hrabią, doktorem filozofii oraz medycyny, tajnym sekretarzem królewskim i lekarzem nadwornym króla Jana III Sobieskiego.
Życiorys
Wywodził się z szlacheckiej rodziny z Republiki Weneckiej. Kształcił się na uniwersytecie w Padwie, gdzie uzyskał tytuł doktora filozofii i medycyny. W 1675 roku przybył do Polski, a 20 marca tego samego roku objął stanowisko profesora w Akademii Zamojskiej, gdzie wykładał fizykę. W tym okresie uczelnia zmagała się z poważnymi problemami finansowymi, a w 1675 roku rozpoczęło naukę jedynie 11 nowych studentów. W związku z tym Anzelieri 20 kwietnia 1676 roku zrezygnował z wykładów z fizyki i podjął pracę jako lekarz i doradca u hetmana Dymitra Wiśniowieckiego.
W 1677 roku wyjechał do Turcji, gdzie był członkiem poselstwa Jana Krzysztofa Gnińskiego, które miało na celu ratyfikację traktatów żurawińskich. Do Polski powrócił na początku 1679 roku, a w tym samym roku odbył podróż do Padwy, gdzie towarzyszył młodemu Stanisławowi Myszkowskiemu, wojewodzicowi bełskiemu, jako medyk i przewodnik.
8 marca 1679 roku Anzelieri wpisał się do księgi Nacji Polskiej w Padwie. Jego wiedza medyczna oraz umiejętności polityczne były powszechnie znane w Rzeczypospolitej, co zaowocowało mianowaniem go przez króla Jana III Sobieskiego na stanowisko sekretarza tajnego (secretarius intimus) oraz lekarza nadwornego.
Obok króla brał udział w kampanii wiedeńskiej, uczestniczył w walkach z Turkami pod Żwańcem oraz podczas oblężenia Kamieńca Podolskiego. W uznaniu zasług dla Rzeczypospolitej otrzymał w kwietniu 1694 roku indygenat oraz tytuł hrabiego.
Przypisy
Bibliografia
Stanisław Szczotka, „Alojzy Anzelieri”, [w:] Polski Słownik Biograficzny, tom I, Polska Akademia Umiejętności, Kraków, 1936, s. 145.
