Aloes ościsty (Aristaloe aristata)
Jest to gatunek sukulenta z rodziny złotogłowowatych, pochodzący z Południowej Afryki oraz Lesotho. W wyniku introdukcji rośnie także we Francji i Wielkiej Brytanii. Aloes ościsty jest jedynym przedstawicielem rodzaju Aristaloe, który do drugiej dekady XXI wieku był klasyfikowany w rodzaju aloes – Aloe.
W Polsce roślina ta jest uprawiana jako roślina doniczkowa. Jej nazwa pochodzi od włosowatych kolców znajdujących się na końcach liści.
Morfologia
Aloes ościsty to bylina osiągająca wysokość od 20 do 25 cm. Liście są grube, mięsiste, w odcieniu szarozielonym, z kolcami na brzegach. Kwiaty są małe, niepozorne, w kolorze pomarańczowo-czerwonym, zebrane w gronach na łodydze, która może osiągnąć wysokość do 35 cm. Owocem tej rośliny jest torebka.
Uprawa i choroby
Aloes ościsty jest rośliną, która nie sprawia większych trudności w uprawie i jest odporna na choroby. Preferuje nasłonecznione stanowiska, chociaż nadmierne nasłonecznienie może powodować zaczerwienienie końców liści. W miejscach bardziej zacienionych liście stają się smuklejsze i dłuższe.
Gleba, w której rośnie, powinna być dobrze przepuszczalna i szybko wysychająca. Zbyt intensywne podlewanie może prowadzić do hamowania wzrostu rośliny lub gnicia korzeni.
Aby pobudzić proces kwitnienia, roślina wymaga okresu spoczynku w miesiącach zimowych, co oznacza ograniczone podlewanie oraz obniżoną temperaturę (do około 7 stopni Celsjusza). W Polsce, uprawiana w doniczkach, kwitnie od września do października, pod warunkiem, że zapewni jej się okres spoczynku.
Młode rośliny pojawiają się u podstawy rośliny macierzystej lub w kątach liści, a po pewnym czasie odłączają się. Przed ich przesadzeniem, zaleca się, aby na jakiś czas pozostawić sadzonki bez wody i gleby. Niektórzy hodowcy zauważają większą tendencję do pojawiania się młodych sadzonek, gdy roślina jest hodowana w mniejszych doniczkach.
Przypisy
Bibliografia
Zbigniew Podbielkowski, Słownik roślin użytkowych, PWRiL, Warszawa, 1985, ISBN 83-09-00256-4
