Aloconota subgrandis to gatunek chrząszcza należący do rodziny kusakowatych oraz podrodziny rydzenic.
Po raz pierwszy opisany został w 1954 roku przez Larsa Zakariasa Brundina.
Ten chrząszcz charakteryzuje się wydłużonym ciałem o długości od 3,5 do 4 mm, a jego budowa jest tęższa w porównaniu do A. sulcifrons. Oczy, widziane od góry, są znacznie krótsze od niekompletnie obrzeżonych listewkowato skroni. Czułki są grubsze niż u A. insecta, a przedostatni człon ma wyraźnie poprzeczny kształt. Przedplecze jest dobrze szagrynowane oraz gęsto punktowane, a jego połysk jest nieco słabszy niż u A. insecta. Na linii środkowej przedplecza owłosienie kieruje się ku tyłowi w części przedniej, a w kierunku przodu w części tylnej. Pokrywy są o ⅔ szersze niż przedplecze i mierzone wzdłuż szwu są nieco dłuższe. Ich powierzchnia jest rzadziej punktowana, ale nieco mocniej niż u A. insecta. Owłosienie w wewnętrznych połowach pokryw kieruje się bardziej na zewnątrz niż ku tyłowi. Stopy tylnej pary mają pierwszy człon znacznie dłuższy od drugiego, lecz wyraźnie krótszy niż drugi i trzeci razem wzięte. Odwłok ma boki równoległe w zarysie. Trzy pierwsze tergity są gęsto punktowane, choć mniej niż u A. insecta; czwarty ma punktowanie tylko nieco bardziej rozproszone niż poprzedni. U podstawy czwartego tergitu nie występuje poprzeczny wcisk. U samca piąty tergit ma wyraźny, podłużny wzgórek, a szósty wyróżnia się obecnością czterech ząbków na tylnej krawędzi.
Gatunek ten jest palearktyczny i europejski, znany z takich krajów jak Francja, Belgia, Luksemburg, Niemcy, Szwajcaria, Austria, Włochy, Dania, Szwecja, Norwegia oraz Finlandia.
Przypisy
