Alma Redemptoris Mater
Alma Redemptoris Mater to łaciński hymn dedykowany Maryi Pannie, skomponowany w heksametrze. Jest to jedna z czterech oficjalnych antyfon maryjnych, które są śpiewane na zakończenie komplety w liturgii brewiarzowej Kościoła rzymskokatolickiego.
Przypisuje się go Hermanowi z Reichenau, który inspirował się pismami Fulgencjusza z Ruspe, Epifaniusza z Salaminy oraz Ireneusza z Lyonu. W XIV wieku antyfona ta została przytoczona przez Geoffrey’a Chaucera w jednej z jego Opowieści kanterberyjskich. Jan Paweł II uczynił ją przedmiotem medytacji i modlitwy na Placu Hiszpańskim w Rzymie w 1988 roku.
Początkowo antyfona była odmawiana jedynie od 1. niedzieli Adwentu do Ofiarowania Pańskiego (2 lutego). Odpowiednikiem w języku polskim jest antyfona Matko Odkupiciela.
Tekst i tłumaczenie
Tradycyjny tekst łaciński:
Alma Redemptoris Mater, quæ pervia cæli
Porta manes, et stella maris, succurre cadenti,
Surgere qui curat, populo: tu quæ genuisti,
Natura mirante, tuum sanctum Genitorem
Virgo prius ac posterius, Gabrielis ab ore
Sumens illud Ave, peccatorum miserere.
Tradycyjne polskie tłumaczenie:
1. Matko Odkupiciela, z niewiast najsławniejsza,
Gwiazdo Morska, do nieba ścieżko najprościej,
Tyś jest przechodnią bramą do raju wiecznego,
Tyś jedyną nadzieją człowieka grzesznego.
2. Raczej podźwignąć, prosimy, lud upadający,
w grzechach swych uwikłany, powstać z nich pragnący,
Tyś cudownie zrodziła światu Zbawiciela,
Tyś sama wykarmiła Twego Stworzyciela.
3. Panno, przedtem i potem ze świata podziwieniem,
uczczona Gabryjela wdzięcznym pozdrowieniem;
Racz się wstawić, o Panno, za nami grzesznymi,
ratuj nas, opiekuj się sługami Twoimi.
