Alma Rosalie Ostra-Oinas
Alma Rosalie Ostra-Oinas, z domu Alma Ostra, pierwotnie Anvelt-Ostra (urodzona we wrześniu 1886 w Vastse-Kuuste, zmarła 2 listopada 1960 w Incie) – estońska działaczka polityczna o orientacji socjalistycznej, jedna z pionierów wśród estońskich parlamentarzystek, a także dziennikarka.
Życiorys
W 1898 roku ukończyła szkołę podstawową. Następnie kształciła się w żeńskim gimnazjum Puszkina w Tartu w latach 1901–1905. W tym okresie zaangażowała się w działalność podziemnych organizacji radykalnych i antycarskich. W 1903 roku przystąpiła do Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji, uczestnicząc w organizowanych przez nią spotkaniach z rosyjskimi socjalistami oraz współtworząc międzyszkolną organizację socjaldemokratów dla uczniów.
W 1905 roku, z powodu swojego zaangażowania w ruchy antycarskie, została usunięta ze szkoły. Przeprowadziła się do Rygi, gdzie została aresztowana przez rosyjskie władze za udział w drukowaniu nielegalnych publikacji. Po zesłaniu na Syberię, zdołała uciec z więzienia w 1906 roku, a w 1907 roku uczestniczyła w londyńskim kongresie Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji. W 1909 roku wyszła za mąż za Jaana Anvelta, towarzysza partyjnego, aby zmienić nazwisko. W latach 1910–1915 studiowała matematykę i filozofię na kursach Bestużewa w Petersburgu. Po rozwodzie z pierwszym mężem, w 1914 roku poślubiła Aleksandra Oinasa. Następnie osiedliła się w Kiesi, gdzie w latach 1916–1917 pełniła funkcję dyrektorki organizacji „Siewieropomoszcz”, odpowiedzialnej za organizowanie pomocy dla uchodźców wojennych oraz ludności ewakuowanej z Królestwa Polskiego i zachodnich guberni (bieżeństwo). Była członkinią lokalnej rady delegatów robotniczych i żołnierskich oraz redagowała socjalistyczne pismo „Sotsiaaldemokraadi toimetus”. Jako jedna z pierwszych kobiet w historii Estonii pełniła obowiązki radnej miejskiej w Tallinnie i Tartu. 20 listopada 1918 roku objęła mandat w parlamencie Autonomicznej Guberni Estońskiej (Maapäev), zastępując Jaana Treiala. W parlamencie była jedną z dwóch kobiet, obok Anny Leetsmann.
W latach 1919–1920 była deputowaną do estońskiego Zgromadzenia Ustawodawczego (Asutav Kogu), a w 1920 roku odniosła sukces w wyborach do parlamentu – Zgromadzenia Państwowego (Riigikogu). Nie uzyskała reelekcji na kolejną kadencję, jednak w październiku 1925 roku objęła wakujący mandat po Mihkelu Jansonie. W 1926 roku ponownie z powodzeniem ubiegała się o mandat deputowanej, jednak ostatecznie się go zrzekła. W każdej kadencji reprezentowała Estońską Socjaldemokratyczną Partię Robotniczą (ESDTP). W Riigikogu Alma Ostra-Oinas przedstawiła projekt ustawy o prawie rodzinnym, który nie został przyjęty, ale wpłynął na kształt późniejszych regulacji prawnych.
Ostra-Oinas była aktywna również jako dziennikarka; redagowała „Ametiühisusline kuukiri” w latach 1923–1927, a także wróciła na studia. Początkowo wybrała wydział medycyny, ale ostatecznie uzyskała w 1929 roku dyplom na wydziale prawniczym uniwersytetu w Tartu. W 1929 roku została odznaczona Orderem Estońskiego Czerwonego Krzyża II klasy.
Po aneksji Estonii do ZSRR, mąż Almy został aresztowany przez władze radzieckie i wysłany do łagru na Syberii, gdzie zmarł w 1942 roku. Ona sama została aresztowana podczas II wojny światowej, najpierw przez niemieckie władze okupacyjne, a w 1944 roku – przez władze radzieckie. Skazana na pięć lat więzienia i deportację, zmarła w 1960 roku w Incie w Republice Komi.
