Allonim (hebr. אַלּוֹנִים; ang. Alonim; pol. Dęby) to kibuc zlokalizowany w Samorządzie Regionu Emek Jizre’el, w Dystrykcie Północnym Izraela. Jest członkiem Ruchu Kibuców.
Położenie
Kibuc znajduje się na wysokości od 120 do 140 metrów n.p.m. na stokach wzgórz, które od zachodu zamykają intensywnie użytkowaną rolniczo Dolinę Jezreel w Dolnej Galilei, w północnej części Izraela. Wzgórza te rozciągają się od południa do północy, oddzielając Dolinę Jezreel od Doliny Zebulona. Zbocza są porośnięte lasami, a stoki opadają w kierunku południowo-wschodnim. W pobliżu znajdują się miejscowości Kirjat Tiwon, Basmat Tab’un i Ramat Jiszaj, a także moszawy Allone Abba, Sede Ja’akow i Bet Zajid.
Allonim jest częścią Samorządu Regionu Emek Jizre’el, w Poddystrykcie Jezreel, w Dystrykcie Północnym Izraela.
Historia
Historia kibucu zaczyna się w sierpniu 1935 roku, kiedy Alexander Zaïd przybył do Emek Jizre’el. Na zlecenie Żydowskiego Funduszu Narodowego zorganizował grupę trzech pasterzy-strażników Ha-Szomer, którzy mieli na celu ochronę żydowskich pastwisk w rejonie Szejk Abrik. Wkrótce dołączyli do nich kolejni pasterze. Początkowo żyli w prymitywnych warunkach, śpiąc w barakach na obrzeżach kompleksu fabrycznego, wykonując dorywcze prace. W styczniu 1936 roku powstała bezpośrednia grupa założycielska, która składała się z młodych, wykształconych imigrantów z Niemiec, którzy od lutego 1934 roku zdobywali doświadczenie w kibucu En Charod. 18 stycznia 1936 roku obie grupy połączyły się, tworząc nowy oboz, gdzie spano w namiotach pasterskich. Integracja obu grup była szybka, tworząc silne więzi przyjaźni.
W kwietniu 1936 roku wybuchło arabskie powstanie w Palestynie, co znacząco pogorszyło warunki życia grupy. W czerwcu tego samego roku, Zaïd przeniósł grupę do swojej rodzinnej farmy (obecnie kibuc Bet Zajid), gdzie mieszkańcy nadal żyli w namiotach, a stodoła pełniła funkcję jadalni. W tym czasie niektórzy członkowie angażowali się w badania odkrytych katakumb Bet Sze’arim. W październiku 1936 roku zakupiono pierwsze stado kóz, a kibuc był kilkakrotnie atakowany przez arabskie bandy, co doprowadziło do śmierci trzech jego mieszkańców.
W styczniu 1937 roku podjęto decyzję o przyłączeniu się do ruchu Zjednoczony Kibuc i utworzeniu nowego kibucu. Do grupy dołączyli nowi imigranci z Polski, jednak integracja nie była łatwa z uwagi na silne więzi starej grupy. Ostatecznie, 26 marca 1937 roku zakończono przejście do nowego obozu, który stał się kibucem. Członkowie nadal mieszkali w namiotach, a narzędzia przechowywano w barakach. Wzniesiono drewnianą jadalnię oraz obronną palisadę z wieżą obserwacyjną dla ochrony przed atakami. Sivan Trtz zasugerował nazwę Dęby, inspirowaną licznymi dębami w okolicy.
Od samego początku członkowie kibucu angażowali się w patrolowanie i ochronę okolicy, jednocześnie wykonując prace w osadzie. W pierwszym okresie istnienia kibucu mieszkańcy utrzymywali się z dorywczych prac. Z czasem, w miarę wzrostu liczebności, pojawił się problem braku gruntów rolnych, co skłoniło do przeprowadzenia wspólnej operacji z innymi społecznościami. 20 czerwca 1938 roku kibuc przeniesiono na nowy teren, gdzie zbudowano obronną palisadę z kamieni, a jadalnię oraz domy również wykonano z tego materiału. Mieszkańcy przez dwa lata funkcjonowali w dwóch miejscach. Tragedią było zabójstwo Alexandra Zaïda przez beduińskich bandytów 11 lipca 1938 roku. W październiku tego samego roku rozpoczęto budowę pozycji obronnych, w tym wieży ciśnieniowej, która stała się symbolem kibucu. W Allonim stacjonował oddział Policji Żydowskich Osiedli oraz Specjalna Jednostka Nocna, a wielu mieszkańców dołączyło do organizacji samoobrony Hagana. Po wybuchu II wojny światowej niektórzy z nich zgłosili się do British Army, a w kibucu utworzono bazę kompanii szturmowych Palmach. W latach 1943–1946 tereny wokół kibucu były wykorzystywane do szkolenia żołnierzy Palmach. W międzyczasie przyjmowano nowych imigrantów, a kibuc się rozwijał. W 1942 roku otwarto przedszkole oraz niewielką strefę przemysłową, gdzie posadzono nowe drzewa i rozbudowano stado owiec oraz bydła mlecznego. W dniu 29 listopada 1947 roku przyjęto Rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 181, która wskazywała, że kibuc Allonim ma znaleźć się w granicach nowego państwa żydowskiego. Arabowie odrzucili tę rezolucję, co doprowadziło do wybuchu wojny domowej w Mandacie Palestyny. W trakcie tego konfliktu rejon kibucu został zajęty przez siły Arabskiej Armii Wyzwoleńczej, co sparaliżowało żydowską komunikację w okolicy. W wyniku I wojny izraelsko-arabskiej w 1948 roku siły izraelskie wysiedliły wiele arabskich wiosek, co poprawiło sytuację bezpieczeństwa i umożliwiło dalszy rozwój kibucu.
W kolejnych latach w kibucu powstało kilka firm zajmujących się produkcją narzędzi i zabawek z drewna. W 1960 roku rozpoczęła działalność fabryka okuć z aluminium, a w 1976 roku kolejna fabryka produkująca powłoki ochronne. W latach 90. XX wieku kibuc przeszedł proces prywatyzacji, zachowując kolektywną organizację instytucji kultury, edukacji i ochrony zdrowia. W 1995 roku przy kibucu otwarto duże centrum handlowe, które było pierwszym takim obiektem prowadzonym przez społeczność kibucową.
Nazwa
Nazwa kibucu oznacza dąb i odnosi się do licznych dębów rosnących w otaczających go wzgórzach.
Demografia
Większość mieszkańców kibucu to Żydzi, chociaż nie wszyscy identyfikują się z judaizmem. Populacja jest świecka.
Gospodarka i infrastruktura
Gospodarka kibucu opiera się na intensywnym rolnictwie, sadownictwie, hodowli drobiu oraz bydła mlecznego. Od 1976 roku działa tu firma Algat, która produkuje zaawansowane technologicznie wyroby ze stopów aluminium, magnezu i stali nierdzewnej dla przemysłu lotniczego i zbrojeniowego. Odem-Architecture specjalizuje się w projektowaniu wystroju wnętrz domów, biur i budynków publicznych. W pobliżu kibucu znajduje się duże centrum handlowe Alonim, które zajmuje około 20 hektarów. Kibuc dysponuje przychodnią zdrowia, sklepem wielobranżowym oraz warsztatem mechanicznym.
Transport
Z kibucu można wyjechać na południe, korzystając z drogi nr 7513, która prowadzi na północny wschód do moszawu Allone Abba lub na południe w kierunku skrzyżowania z drogą nr 75. Podążając tą drogą na zachód, dotrze się do miasteczka Kirjat Tiwon, a jadąc na wschód, do Ramat Jiszaj.
Edukacja i sport
Kibuc utrzymuje przedszkole, a starsze dzieci są dowożone do szkoły podstawowej w pobliskim moszawie Kefar Jehoszua lub do szkoły średniej w kibucu Jifat. W kibucu działa także Allon Center, które specjalizuje się w różnych szkoleniach i programach doskonalenia nauczania, a także wspiera młodzież z trudnościami w nauce oraz emocjonalnymi problemami. Znajduje się tu ośrodek kultury z biblioteką, basen, sala sportowa z siłownią oraz boisko do piłki nożnej.
Turystyka
W regionie kibucu znajduje się stadnina koni oraz szkółka jeździecka, a okoliczne wzgórza z naturalnym lasem dębowym stanowią doskonały teren do przejażdżek konnych oraz wędrówek pieszych. Lasy te przechodzą w kierunku północno-wschodnim do Rezerwatu przyrody Allone Abba.
Przypisy
Bibliografia
Mordecai Naor: The 20th Century in Eretz Israel. Kolín n.Rýnem: Könemann, 1998. ISBN 3-89508-595-2.
Linki zewnętrzne
Zdjęcie satelitarne Allonim. [w:] Google Maps [on-line]. [dostęp 2012-12-11]. (ang.).
Mapa Allonim. [w:] Amudanan [on-line]. [dostęp 2012-12-11]. (hebr.).
