Allocinopus sculpticollis

Allocinopus sculpticollis to gatunek chrząszcza należący do rodziny biegaczowatych oraz podrodziny Harpalinae.

Taksonomia

Gatunek został opisany w 1903 roku przez Thomasa Brouna.

Opis

Ciało mierzy od 9 do 11 mm długości, jest umiarkowanie wypukłe, czarniawe, z czułkami, głaszczkami oraz odnóżami w kolorze brązowo-czerwonym. Żuwaczki mają ciemnoczerwony odcień, a na głowie występują 1-2 czerwone kropki. Powierzchnia ciała jest gładka i pozbawiona włosków. Mikrorzeźba jest intensywna: u populacji z Wyspy Północnej występuje poprzeczna, natomiast u tej z Wyspy Południowej jest izodiametryczna. Ciało ma umiarkowany, niemetaliczny połysk. Głowa, na wysokości oczu, ma szerokość odpowiadającą wierzchołkowi przedplecza; z przodu jest płaska, a z tyłu lekko wypukła. Przedplecze ma kształt sercowaty, jest najszersze w okolicy środka, a boki silnie zbiegają się ku prostej, nieco węższej od pokryw nasadzie. Wierzchołek przedplecza jest wklęsły, a boczne zagłębienia poszerzają się ku tyłowi. Przednie kąty są ostro ścięte, natomiast tylne mają niemal wielokątny kształt. Dołki przypodstawowe są płytkie, a przednio-boczne uszczecinione punkty stykają się z obrzeżeniem bocznym. Punktowanie przedplecza jest wyraźnie rozwinięte. Episternity zatułowia są dłuższe niż szersze. Pokrywy osiągają największą szerokość w okolicy połowy długości, mają kanciaste ramiona, a przedwierzchołkowe zafalowanie jest słabe; rządki przytarczkowe są obecne, a międzyrzędzie 3 nie posiada uszczecinionych punktów za połową długości. Edeagus, oglądany z boku, jest lekko łukowaty, z wąsko-spiczastym wierzchołkiem, a z góry symetryczny, z prostym wierzchołkiem i zaokrąglonym trójkątnym dyskiem wierzchołkowym.

Biologia i ekologia

Gatunek ten zamieszkuje zarówno góry, jak i niziny. Można go spotkać w wilgotnych lasach, lasach bagiennych oraz w zaroślach wzdłuż strumieni. Żyje w ściółce i prowadzi nocny tryb życia, kryjąc się w ciągu dnia pod kamieniami oraz kłodami. Jest aktywny od października do kwietnia.

Występowanie

Ten gatunek jest endemiczny dla Nowej Zelandii.

Przypisy

Przeczytaj u przyjaciół: