Allan Wipper Wells (urodzony 3 maja 1952 w Edynburgu) to szkocki lekkoatleta, specjalizujący się w sprincie, który zdobył zarówno złoty, jak i srebrny medal olimpijski.
Przebieg kariery
Wells reprezentował Szkocję na igrzyskach Wspólnoty Narodów, natomiast na innych międzynarodowych zawodach startował w barwach Wielkiej Brytanii.
Początkowo koncentrował się na skoku w dal i trójskoku, jednak od połowy lat 70. przeszedł na sprint. W 1976 roku po raz pierwszy złamał barierę 11 sekund w biegu na 100 metrów.
Jego pierwsze międzynarodowe osiągnięcia miały miejsce w 1978 roku, kiedy to pobił rekord Wielkiej Brytanii na 100 metrów wynikiem 10,15 s. Na igrzyskach Wspólnoty Narodów w Edmonton zdobył złoty medal na 200 metrów (poprawiając w eliminacjach rekord W. Brytanii na 20,61 s), a także był częścią zwycięskiej sztafety 4 × 100 metrów, zdobywając jednocześnie srebrny medal na 100 metrów, ustępując jedynie Donowi Quarrie z Jamajki. Na mistrzostwach Europy w Pradze zajął 6. miejsce w finale biegu na 100 metrów oraz w sztafecie 4 × 100 metrów. W 1979 roku wygrał bieg na 200 metrów w finale Pucharu Europy w Turynie, pokonując rekordzistę świata Pietro Menneę, a na 100 metrów zajął 3. miejsce.
Na igrzyskach olimpijskich w 1980 roku w Moskwie Wells wystartował w trzech konkurencjach, w każdej z nich osiągając finał. W ćwierćfinale biegu na 100 m ustanowił nowy rekord W. Brytanii wynikiem 10,11 s. W finale zwyciężył z czasem 10,25 s, wyprzedzając kubańskiego faworyta Silvio Leonarda (uzyskali ten sam czas). Na 200 metrów zdobył srebrny medal, ustępując jedynie Pietro Mennei, a w sztafecie 4 × 100 metrów zajął 4. miejsce.
W 1981 roku wygrał bieg na 100 m podczas Pucharu Europy w Zagrzebiu, a na 200 m zdobył 2. miejsce. Podczas zawodów Pucharu Świata w Rzymie w tym samym roku osiągnął te same wyniki. Na igrzyskach Wspólnoty Narodów w 1982 roku w Brisbane triumfował na 100 m i dzielił złoty medal na 200 m z Anglikiem Michaelem McFarlane, a w sztafecie 4 × 100 metrów jego drużyna zajęła 3. miejsce. Ponownie odniósł zwycięstwo w finale Pucharu Europy w 1983 roku w Londynie na 200 m, a na 100 m był drugi. Na mistrzostwach świata w Helsinkach w 1983 roku zajął 4. miejsce w finale zarówno na 100 m, jak i na 200 m.
Wells uczestniczył w igrzyskach olimpijskich w 1984 roku w Los Angeles, gdzie odpadł w półfinale biegu na 100 m, a jego sztafeta 4 × 100 metrów ukończyła zawody na 7. miejscu w finale. Na mistrzostwach Europy w 1986 roku w Stuttgarcie zajął 5. miejsca w finałach 100 m i 200 m.
Był mistrzem Wielkiej Brytanii (AAA) w biegu na 100 metrów w 1980 roku, wicemistrzem na tym dystansie w 1976 i 1983 oraz brązowym medalistą w 1987 roku. Zdobył również halowy tytuł mistrza w biegu na 60 metrów w 1977 roku. Ponadto był mistrzem UK Championships w biegach na 100 i 200 metrów w 1978 roku oraz wicemistrzem w biegu na 100 metrów i brązowym medalistą w biegu na 200 metrów w 1977 roku.
Wells wielokrotnie poprawiał rekordy Wielkiej Brytanii w biegu na 100 metrów (do wspomnianego wyżej czasu 10,11 s uzyskanego 24 lipca 1980 w Moskwie) i w biegu na 200 metrów (do wyniku 20,21 s osiągniętego 28 lipca 1980 w Moskwie), a także trzykrotnie w sztafecie 4 × 100 metrów (do czasu 38,62 s uzyskanego 21 sierpnia 1980 w Moskwie).
Rekordy życiowe
źródło:
- 100 m – 10,11 s. (1980)
- 200 m – 20,21 s. (1980)
- skok w dal – 7,32 m (1972)
