Gustaf Allan Pettersson (urodzony 19 września 1911 w Västra Ryd, zmarły 20 czerwca 1980 w Sztokholmie) był szwedzkim kompozytorem.
Życiorys
Pochodził z biednej rodziny, a jego ojciec pracował jako kowal. W młodości zarabiał, grając na skrzypcach w kinach niemowych oraz na pogrzebach. Dodatkowo grał na organach w kościołach. W latach 1930–1938 studiował w konserwatorium w Sztokholmie, gdzie uczył się gry na skrzypcach i altówce pod okiem Juliusa Ruthströma, a także teorii muzyki u Melchera Melchersa. W 1939 roku uzyskał stypendium, które pozwoliło mu na naukę u Maurice’a Vieux w Paryżu, jednak musiał je przerwać z powodu wybuchu II wojny światowej. Od 1939 do 1950 roku był pierwszym altowiolistą filharmonii sztokholmskiej. Edukację w zakresie harmonii i kontrapunktu kontynuował prywatnie pod okiem Otto Olssona oraz Karla-Birgera Blomdahla. W latach 1951–1953 ponownie przebywał w Paryżu, gdzie uczył się u Arthura Honeggera i Renégo Leibowitza. Zmagał się z artretyzmem, a w 1964 roku, z powodu pogarszającego się stanu zdrowia, zaprzestał występów jako instrumentalista. W późniejszych latach spędzał wiele czasu w szpitalach. Jako kompozytor przez długi czas był mało znany, a przełom w jego karierze nastąpił dopiero w 1968 roku, kiedy to wykonano jego VII Symfonię pod dyrekcją Antala Dorátiego z orkiestrą filharmonii sztokholmskiej. Poza granicami Szwecji zyskał popularność dopiero po swojej śmierci.
Twórczość
Główną część jego dorobku stanowiły dzieła symfoniczne, charakteryzujące się dość niezwykłą budową – w większości były to monumentalne formy jednoczęściowe. Stanowią one oryginalne i odrębne stylistycznie zjawisko w kontekście muzyki XX wieku. W jego utworach mocno schromatyzowane, atonalne fragmenty kontrastują z bardziej stonowanymi, ściśle diatonicznymi częściami.
Ważniejsze kompozycje
(na podstawie materiałów źródłowych)
