Alkmeon z Krotonu
Alkmeon z Krotonu (Alkmaíōn, VI–V wiek p.n.e.) był starożytnym greckim lekarzem oraz filozofem.
Zgodnie z relacją Diogenesa Laertiosa, Alkmeon był uczniem Pitagorasa oraz synem Peritoosa, który zajmował się wykładem medycyny. Tradycyjnie widziany jest jako zwolennik teorii nieśmiertelności duszy. Uznaje się go także za prekursora psychologii doświadczalnej. Jako pierwszy w sposób konsekwentny uznał mózg za centralny organ zmysłów (zob. CUN) i prowadził badania na nim metodą sekcji. Opierając się na ówczesnych greckich przekonaniach o pierścieniach otaczających Ziemię (takich jak pierścienie Saturna), doszedł do wniosku, że dusza ludzka również otoczona jest kręgami. Kiedy nie są one zamknięte, dochodzi do śmierci. Z Parmenidesa przejął pogląd, według którego zdrowie jest wynikiem równowagi przeciwieństw w organizmie (zob. Jońska filozofia przyrody, wariabilizm, Heraklit). W późniejszych czasach koncepcja ta została określona jako homeostaza (zob. cechy życia).
Inspiracją dla medycznych osiągnięć Parmenidesa oraz Alkmeona był Empedokles z Akragas.
Przypisy
Bibliografia
- Laertios Diogenes, „Żywoty i poglądy słynnych filozofów”
- Stefan Swieżawski, Dzieje europejskiej filozofii klasycznej
Linki zewnętrzne
- Tekst Żywotów i poglądów
- CarlC. Huffman CarlC., Alcmaeon, [w:] Stanford Encyclopedia of Philosophy, CSLI, Stanford University, 9 marca 2017, ISSN 1095-5054 [dostęp 2018-01-17] (ang.).
- Alcmaeon (c. early to mid 5th century BC) (ang.), Routledge Encyclopedia of Philosophy, rep.routledge.com [dostęp 2023-05-08].
