Dyskalceaci
Dyskalceaci (Ordo Fratrum Minorum Discalceatum), znani również jako alkantarzyści lub alkantaryni, to ruch odnowy w ramach Zakonu Braci Mniejszych, który dążył do wprowadzenia surowszej dyscypliny. Opierali się na naukach św. Piotra z Alkantary, który stał się ich duchowym przewodnikiem. Ruch ten rozwinął się szczególnie w Hiszpanii, Portugalii oraz Włoszech w latach XVI-XIX. Ich próba osiedlenia się w Polsce zakończyła się niepowodzeniem, a ich istnienie ostatecznie zakończyła Unia Leoniańska.
Alkantarzyści na ziemiach polskich
Jedynym śladem obecności alkantarzystów w Polsce jest postać zakonnika Lotara, który był alumnem prowincji saksońskiej. W odpowiedzi na zaproszenie biskupa wrocławskiego, kardynała Diepenbrocka, dotyczące utworzenia konwentu zakonnego alkantarzystów w diecezji, przybył on 21 lutego 1852 roku do Prudnika. W darze od mistrza rzeźnickiego i radnego Franciszka Schneidera otrzymali oni działkę o powierzchni 12 morgów, znajdującą się w lasku na obrzeżach miasta, w rejonie Koziej Góry.
Budowę klasztoru zakonnicy rozpoczęli 22 marca 1852 roku, a zakończyli ją w lipcu tego samego roku. 9 sierpnia 1852 biskup poświęcił klasztor wraz z kaplicą. Niestety, współpraca z nowym biskupem wrocławskim, Heinrichem Försterem, nie układała się pomyślnie. W wyniku konfliktu z księżmi diecezjalnymi, w lutym 1855 roku, alkantarzyści na polecenie biskupa Förstera opuścili klasztor w Prudniku.
Przypisy
Bibliografia
Antoni Dudek: Alkantaryni na Śląsku (1847-1855). Wrocław: Wydawnictwo św. Antoniego, 2006, s. 10–27. ISBN 83-88598-70-8.
