Alina Nowak-Romanowicz (ur. 14 stycznia 1907 w Warszawie, zm. 19 stycznia 1994 w Katowicach) była polską muzykolożką.
Życiorys
W latach 1921–1926 uczęszczała do klasy fortepianu w Wyższej Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Następnie, od 1926 do 1931 roku, uczyła się pod okiem Piotra Rytla i Kazimierza Sikorskiego (teoria) oraz Józefa Turczyńskiego (fortepian). W okresie 1929–1931 studiowała również teorię sztuki na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1931–1935 kontynuowała naukę muzykologii pod kierunkiem Zdzisława Jachimeckiego na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie w 1936 roku uzyskała tytuł magistra. W latach 1947–1952 oraz 1957–1959 była wykładowczynią teorii w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach. Pracowała w Katedrze Historii i Teorii Muzyki Uniwersytetu Jagiellońskiego od 1960 do 1978 roku. W 1961 roku obroniła pracę doktorską na podstawie publikacji z 1957 roku dotyczącej Józefa Elsnera. Współpracowała z Komisją Muzykologiczną PAU, Polskim Wydawnictwem Muzycznym oraz redakcją Polskiego Słownika Biograficznego. W 1960 roku zaprezentowała referat na Międzynarodowym Kongresie Chopinowskim w Warszawie.
W swojej działalności naukowej koncentrowała się na muzyce polskiej z XVIII i pierwszej połowy XIX wieku. Poświęciła uwagę twórczości Józefa Elsnera, publikując pracę „Sonaty Józefa Elsnera” (Kraków 1936) oraz monografię „Józef Elsner” (Kraków 1957). W 1966 roku wydała także pracę „Muzyka polskiego oświecenia i wczesnego romantyzmu” w dwóch tomach (Kraków). Prowadziła badania w bibliotekach krajowych i zagranicznych, zbierając rozproszone materiały źródłowe dotyczące muzyki polskiej z okresu oświecenia i wczesnego romantyzmu oraz angażowała się w różne prace wydawnicze.
