Alim Pszemachowicz Kieszokow
Alim Pszemachowicz Kieszokow (ros. Алим Пшемахович Кешоков, kabard. КІыщокъуэ Пщымахуэ и къуэ Алим) urodził się 9 lipca?/22 lipca 1914 roku we wsi Szałuszka w Kabardo-Bałkarii, a zmarł 29 stycznia 2001 roku w Moskwie. Był to znany kabardyjski poeta, prozaik oraz działacz społeczny.
Życiorys
Alim Pszemachowicz Kieszokow przyszedł na świat w rodzinie chłopskiej, która nie posiadała ziemi. Po rewolucji jego ojciec został pierwszym przewodniczącym wiejskiego komitetu rewolucyjnego, a także organizatorem kołchozu i dyrektorem szkoły. W 1926 roku ukończył dwuletnią szkołę wiejską, którą założył jego ojciec, w 1931 roku szkołę rolniczą, a w 1935 roku Wydział Filologiczny Drugiego Północnokaukaskiego Instytutu Pedagogicznego we Władykaukazie. Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę jako wykładowca języka i literatury kabardyjskiej na obwodowych kursach dla nauczycieli szkół wiejskich. Wykładał również język i literaturę rosyjską na pedagogicznym rabfaku. Następnie objął stanowisko dyrektora Naukowo-Badawczego Instytutu Kultury Narodowej.
W latach 30. zaczął pisać wiersze, które w pierwszej kolejności publikował w lokalnym almanachu (1932), a w 1933 roku wydał swój pierwszy zbiór wierszy w języku kabardyjskim. Służbę wojskową odbył w latach 1938-1940 w rejonie Bobrujska. W 1939 roku został członkiem Związku Pisarzy ZSRR, a w 1941 roku wstąpił do WKP(b). Po demobilizacji stanął na czele Naukowo-Badawczego Instytutu Krajoznawstwa w Nalczyku. Po ataku Niemiec na ZSRR ponownie został powołany do wojska i wysłany na front, gdzie brał udział w walkach nad Donem oraz pod Stalingradem, gdzie odniósł rany. Po wyleczeniu uczestniczył w kolejnych bitwach, w tym w odbijaniu Krymu, oraz w walkach w krajach bałtyckich i Prusach Wschodnich, w tym podczas szturmu na Królewiec. W lipcu 1945 roku został zdemobilizowany i mianowany ludowym komisarzem oświaty Kabardyjskiej ASRR. Kontynuował pisanie, zarówno wierszy, jak i powieści, przyczyniając się do rozwoju literatury kabardyjskiej. W latach 1948-1950 pełnił funkcję sekretarza obwodowego komitetu partyjnego, a po ukończeniu aspirantury w Instytucie Czerwonej Profesury w 1953 roku został wicepremierem Kabardyno-Bałkarskiej ASRR (do 1959 roku). W 1959 roku objął przewodnictwo Zarządu Związku Pisarzy Kabardyno-Bałkarskiej ASRR, a w 1971 roku został sekretarzem Zarządu Związku Pisarzy ZSRR. W latach 1966-1974 był deputowanym do Rady Najwyższej ZSRR. Uczestniczył w pracach Prezydium Radzieckiego Komitetu Solidarności Krajów Azji i Afryki oraz Radzieckiego Komitetu Kontaktów z Pisarzami Azji i Afryki. Był członkiem wielu wszechzwiązkowych i międzynarodowych towarzystw literackich, reprezentując literaturę narodów ZSRR na licznych międzynarodowych forach kultury. W 1986 roku przeszedł na emeryturę, a na jego cześć ulicę w Nalczyku nazwano jego imieniem.
Odznaczenia i nagrody
- Złoty Medal „Sierp i Młot” Bohatera Pracy Socjalistycznej (11 czerwca 1990)
- Order Lenina (dwukrotnie: 1984 i 1990)
- Order Rewolucji Październikowej (1974)
- Order Czerwonego Sztandaru Pracy (trzykrotnie)
- Order Przyjaźni Narodów
- Order Wojny Ojczyźnianej I klasy
- Order „Znak Honoru”
- Nagroda im. Szołochowa (1973)
- Nagroda Państwowa RFSRR im. Gorkiego (1969)
- I medale ZSRR oraz ordery polskie i północnokoreańskie.
Bibliografia
Biogram na stronie warheroes.ru (ros.) [dostęp 2019-04-03]
