Alim Chakimow

Alim Chakimowicz Chakimow (ros. Алим Хакимович Хакимов, uzb. Olim Hakimov, urodził się 12 maja 1919 roku we wsi Bricz-Mułła, która obecnie nosi nazwę Burczmołła w rejonie bostanłykskim w obwodzie taszkenckim, a zmarł 20 listopada 2003 roku w Taszkencie) był radzieckim wojskowym, majorem oraz Bohaterem Związku Radzieckiego (1945).

Życiorys

Chakimow pochodził z tadżyckiej rodziny chłopskiej. Posiadał niepełne wykształcenie średnie. Został powołany do Armii Czerwonej 15 października 1939 roku. W 1941 roku ukończył wojskową szkołę polityczną w Leningradzie, a w 1942 roku uczestniczył w wyższych taktycznych kursach doskonalenia kadry dowódczej piechoty „Wystrieł”. Od 1942 roku był członkiem WKP(b) i w marcu tego samego roku rozpoczął swoją służbę w wojnie z Niemcami. Walczył na różnych frontach, w tym na Froncie Briańskim, Centralnym, 1 Ukraińskim oraz 1 i 2 Białoruskim. Uczestniczył w operacji brzesko-lubelskiej latem 1944 roku oraz w walkach o Pragę we wrześniu 1944 roku. Szczególnie wyróżnił się podczas operacji warszawsko-poznańskiej, pełniąc funkcję dowódcy batalionu 487 pułku piechoty w 143 Dywizji Piechoty 47 Armii 1 Frontu Białoruskiego, gdzie osiągnął stopień majora. 15 stycznia 1945 roku jego batalion przełamał obronę wroga i dotarł do brzegu Wisły na północ od Warszawy, a następnego dnia przekroczył zamarzniętą Wisłę w rejonie wsi Łomna, gdzie zdobył przyczółek. Następnie brał udział w operacji pomorskiej oraz berlińskiej.

Po zakończeniu wojny służył w Siłach Zbrojnych ZSRR do 1950 roku, a następnie ukończył 10 klas szkoły. Pracował w organach partyjnych oraz instytucjach gospodarczych, pełniąc m.in. funkcję dyrektora kinoteatru.

Odznaczenia