Alija Bet

Alija Bet (hebr. 'עלייה ב; dosłownie: Wstąpienie Bet) to termin odnoszący się do nielegalnej imigracji Żydów do Palestyny w czasie II wojny światowej oraz w ostatnich latach istnienia Brytyjskiego Mandatu Palestyny.

Nazwa Alija Bet (gdzie „bet” to druga litera hebrajskiego alfabetu) odnosi się do fali żydowskich imigrantów, którzy przybywali do Palestyny mimo oporu ze strony brytyjskich władz mandatowych. Stanowi to analogię do wcześniejszej fali migracyjnej, znanej jako Alija Alef, gdzie „alef” jest pierwszą literą hebrajskiego alfabetu.

Historia

Szósta fala żydowskich imigrantów dotarła do Palestyny w latach 1941–1947. W tej fazie migracji przybyli nieliczni, którym udało się uciec przed zagładą w Europie.

Podczas tej alii miały miejsce dramatyczne wydarzenia:

12 grudnia 1940 roku zatonął mały bułgarski statek „Car Krum” podczas sztormu, z 327 uchodźcami na pokładzie. Udało się uratować 223 osoby, w tym 66 dzieci, które następnie przewieziono do Stambułu i deportowano do Bułgarii.
24 lutego 1942 roku statek „Struma” został zatopiony przez sowiecki okręt podwodny „SZCZ-213”. Statek płynął pod flagą Panamy, a jedynym ocalałym był jeden rozbitek.
3 sierpnia 1944 roku statek „Mafkura” (lub „Mefkure”) został zatopiony przez sowiecki okręt podwodny „SC-215”. Z 350 osób na pokładzie przeżyło tylko 5.
W lipcu 1947 roku brytyjskie okręty wojenne zatrzymały statek „Exodus 1947” u wybrzeży Palestyny, na pokładzie którego znajdowało się 4,5 tysiąca żydowskich uchodźców. Statek został zmuszony do powrotu do portu w Marsylii we Francji, a następnie popłynął do Hamburga w Niemczech, gdzie policja siłą zmusiła Żydów do opuszczenia statku. Cała sytuacja przyciągnęła uwagę światowej opinii publicznej.