Alicja Wosik

Alicja Barbara Wosik-Majewska

Alicja Barbara Wosik-Majewska, z domu Postrach, przyszła na świat 19 września 1969 roku w Zabrzu. Jest polską dziennikarką, filmowcem, wykładowcą akademickim, działaczką społeczną, politykiem, urzędnikiem państwowym oraz harcmistrzynią.

Życiorys

Urodziła się w Zabrzu jako córka Genowefy i Kazimierza Postrach. W 1988 roku ukończyła VI Liceum Ogólnokształcące im. Jarosława Dąbrowskiego w Częstochowie, a następnie w 1995 roku uzyskała dyplom z romanistyki na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1998 roku zdobyła także podyplomowe wykształcenie z dziennikarstwa na Uniwersytecie Jagiellońskim.

W latach 1997-2000 była dziennikarką oraz redaktorem programowym i naczelnym Radia Bieszczady. Następnie, w latach 2000–2010, pracowała jako dziennikarka i reporterka w TVP, szczególnie w rzeszowskim oddziale. Tworzyła relacje telewizyjne, reportaże oraz filmy dokumentalne, koncentrując się na południowo-wschodniej Polsce, w tym Bieszczadach. W kwietniu 2001 roku bez powodzenia brała udział w konkursie na redaktora naczelnego „Tygodnika Sanockiego”. W latach 2007–2012 uczyła przedmiotów mediowych na Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej im. Jana Grodka w Sanoku. Od 2009 roku pełniła funkcję redaktora naczelnego czasopisma „Profil”. W latach 2009-2012 była prezesem zarządu Stowarzyszenia Miłośników Zespołu Tańca Ludowego „Sanok” oraz przewodniczącą Stowarzyszenia „Teraz kobiety!”.

Alicja Wosik-Majewska angażowała się również w działalność harcerską, składając zobowiązanie instruktorskie w 1986 roku. W 1988 roku uzyskała stopień podharcmistrzyni, a w 2014 roku zajęła się redagowaniem pisma „Sanocki Skaut” w Hufcu ZHP Ziemi Sanockiej im. ks. hm. Zdzisława Peszkowskiego. W 2017 roku otrzymała stopień harcmistrzyni oraz weszła w skład Komisji Stopni Instruktorskich Hufca ZHP Ziemi Sanockiej.

Jako polityk, związała się z Polskim Stronnictwem Ludowym. Sprawowała funkcję asystentki prasowej posła i wiceministra skarbu państwa, Jana Burego. W 2010 roku startowała w wyborach samorządowych do Rady Powiatu Sanockiego, uzyskując 50,51% głosów, jednak nie zdobyła mandatu. W 2011 roku kandydowała do Sejmu z listy PSL w okręgu krośnieńskim, zdobywając 3332 głosy, co również nie wystarczyło do uzyskania mandatu poselskiego.

Od 1 stycznia 2011 do lutego 2012 była wiceburmistrzem Zagórza. Została członkiem prezydium Powiatowego Zarządu PSL w Sanoku oraz prezesem Koła Miejskiego PSL w Sanoku. 14 lutego 2012 roku została powołana na wicewojewodę podkarpackiego.

W 2014 roku startowała w wyborach do Parlamentu Europejskiego z listy PSL w okręgu nr 9 w Rzeszowie, zdobywając 3459 głosów, ale nie uzyskała mandatu eurodeputowanego. Przed wyborami samorządowymi w 2014 roku stworzyła Komitet Wyborczy Wyborców Alicji Wosik „Rozwój”, z którego kandydował m.in. rzeźbiarz Adam Przybysz. W tych wyborach Alicja Wosik ubiegała się o urząd burmistrza Sanoka oraz mandat do Rady Powiatu Sanockiego. W pierwszej turze wyborów na burmistrza uzyskała 16,97% głosów i przed drugą turą poparła Tadeusza Piórę z Prawa i Sprawiedliwości. Ostatecznie zdobyła mandat do Rady Powiatu Sanockiego, a 1 grudnia 2014 roku została członkiem zarządu. Po złożeniu rezygnacji z urzędowania wicewojewody podkarpackiego, 28 stycznia 2015 roku wystąpiła ze struktur PSL. 9 marca 2015 roku rozpoczęła pracę w Urzędzie Marszałkowskim Województwa Podkarpackiego jako główny specjalista w departamencie Promocji i Współpracy Gospodarczej. 26 czerwca 2015 roku została wybrana na prezesa Zarządu Podkarpackiej Regionalnej Organizacji Turystycznej, jednak 13 czerwca 2016 roku zrezygnowała z tej funkcji, argumentując brak możliwości realizacji zaplanowanych zmian w organizacji. 12 grudnia 2016 roku objęła stanowisko kierownika Oddziału Programu Współpracy Transgranicznej Polska-Białoruś-Ukraina 2014-2020 w Rzeszowie.

Alicja Wosik była żoną Tomasza Wosika, który do 2013 roku był radnym Rady Gminy Sanok z ramienia PSL. Razem prowadzili działalność gospodarczą pod nazwą DAT-W s.c., zarejestrowaną w 1997 roku.

Filmografia

2001: Osadnicy (scenariusz i reżyseria). Trzecie miejsce w kategorii reportaż na Przeglądzie Twórczości Telewizyjnej Krajów Czwórki Wyszehradzkiej w Ostrawie.
2003: Moja Republika Wetlińska (scenariusz i reżyseria). Wyróżnienie Akademii Telewizyjnej TVP za najlepszy scenariusz.
2004: Po drugiej stronie lustra (scenariusz i reżyseria). Finalista V Międzynarodowych Dni Filmu Dokumentalnego „Rozstaje Europy” w Lublinie.
2006: Beksiński. Autoportret pośmiertny (scenariusz i realizacja). NURT XII (Ogólnopolski Niezależny Przegląd Form Dokumentalnych) 2006 – nagroda Specjalna Rektora WSH w Kielcach dla młodego twórcy za „umiejętne wykorzystanie dokumentów i stworzenie przekonującego portretu Artysty, opętanego śmiercią”. Finalista I Festiwalu Filmów o Rodzinie w Łodzi w 2008.
2006: Dotrzeć do źródła ciszy (scenariusz i reżyseria).
2010: Stara Wieś – jezuicka perła Podkarpacia (scenariusz i reżyseria). Nagrodzony przez Fundację Fides et Ratio w 2011.

Publikacje

Statystyka, korekta i analiza błędów w depeszach Polskiej Agencji Prasowej, [w:] Zeszyty Naukowe PWSZ 2008, zeszyt nr 5.
Między dosłownością a artystyczną kreacją – narracja i relacja tekst-obraz we współczesnym reportażu telewizyjnym, [w:] Reportaż bez granic? Teksty, warsztat reportera, zjawiska medialne pod red. Igora Borkowskiego, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2010.
Problemy wizualizacji literatury w telewizji i w kinie, [w:] Literatura w mediach. Media w literaturze, Wydawnictwo Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Gorzowie Wlkp., Gorzów Wlkp. 2011.
Na początku było Słowo, na końcu będzie Obraz – o potrzebie kształcenia wizualnego dziennikarzy, [w:] Studia dziennikarskie. Uwarunkowania teraźniejszości, wyzwania przyszłości, Konsorcjum Akademickie, Kraków-Rzeszów-Zamość 2011.
Czy globalizacja języka mediów jest nieunikniona? – analiza telewizyjnych serwisów informacyjnych różnych krajów, [w:] „Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Linguistica VII, folia 115 – Dialog z tradycją, część 2”, Wydawnictwo Naukowe UP, Kraków 2012 oraz [w:] „Język w telewizji. Antologia” pod red. naukową Małgorzaty Kity i Iwony Loewe, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice 2016.

Odznaczenia i wyróżnienia

1986: Odznaka „Zasłużony Bieszczadom” (nadana przez wojewodę krośnieńskiego).
2009: Honorowe członkostwo Sanockiego Towarzystwa Muzycznego („za wybitne zasługi w upowszechnianiu kultury muzycznej w Sanoku i na Podkarpaciu”).
2011: Złota odznaka „100-lat Harcerstwa na Ziemi Sanockiej”.
2012: Honorowe obywatelstwo Gminy Lutowiska.
2012: Wyróżnienie za zasługi na rzecz rozwoju Miasta i Gminy Zagórz.
2012: Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych”.
2014: Złota odznaka „Za zasługi dla Związku Weteranów i Rezerwistów Wojska Polskiego”.
2014: Brązowy Medal za Zasługi dla Policji (nadany przez Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji).
2014: Honorowa srebrna odznaka „Zasłużony dla Hufca ZHP Ziemi Sanockiej”.
2014: Odznaka Pamiątkowa 25-lecia Harcerskiej Ogólnopolskiej Akcji Ekologicznej „Florek”.
2016: Złota Odznaka „Zasłużony dla Hufca ZHP Ziemi Sanockiej”.
2014: Srebrna Odznaka „Zasłużony dla Hufca ZHP Ziemi Sanockiej”.