Alicja w Krainie Czarów
Alicja w Krainie Czarów (ang. Alice in Wonderland) to amerykański film fantasy z 1933 roku, w reżyserii Normana Z. McLeoda, na podstawie scenariusza Josepha L. Mankiewicza i Williama Camerona Menziesa, inspirowanego powieściami „Po drugiej stronie lustra” oraz „Alicja w Krainie Czarów” autorstwa Lewisa Carrolla. Film powstał w okresie Pre-Code.
W rolach postaci z Krainy Czarów wystąpiło wiele znanych aktorów, takich jak W.C. Fields, Edna May Oliver, Cary Grant, Gary Cooper, Edward Everett Horton, Charles Ruggles, Richard Arlen oraz Mae Marsh. Główną rolę Alicji zagrała Charlotte Henry, która zdobyła tę rolę pokonując około 6,8 tys. innych kandydatek podczas castingów.
Fabuła
Pewnego zimowego popołudnia w wiktoriańskiej Wielkiej Brytanii, 12-letnia Alicja stara się zabić czas swoją bujną wyobraźnią, co nie podoba się jej guwernantce, pani Simpson. Myśli o magicznym świecie za lustrem. Gdy pani Simpson wychodzi, Alicja odkrywa, że może przejść przez lustro nad kominkiem do równoległego świata, gdzie wszystko jest lustrzanym odbiciem, w tym zdjęcia jej wujka i ciotki. W tej surrealistycznej rzeczywistości przedmioty ożywają, w tym zegar czy szachy ojca Alicji, które mylą ją z wulkanem. Wychodząc z przekształconego domu, dostrzega mówiącego, elegancko ubranego białego królika, który się spieszy do Księżnej. Zaintrygowana, Alicja podąża za nim do nory w żywopłocie.
Spada w pustkę do ogromnego pomieszczenia i odkrywa drzwi prowadzące do pięknego ogrodu, ale ich niewielki rozmiar uniemożliwia jej wejście. Na stoliku znajduje flakonik z napisem „Wypij mnie. To nie trucizna”. Alicja pije zawartość i staje się tak ogromna, że pokój staje się zbyt ciasny. Wybucha płaczem, ale pojawia się ciastko z napisem „Zjedz mnie”, które sprawia, że znów staje się mała. Drzwi się zamykają, a Alicja stara się zdobyć klucz, lecz wpada w kałużę swoich łez, która niesie ją do strumyka w lesie. Płynąc, spotyka mysz, którą niechcący obraża, wspominając o swojej kotce Dinie. Na brzegu dodo osusza mokrą Alicję, recytując fakty historyczne.
W dalszej podróży Alicja spotyka gąsienicę palącą sziszę. Gburowata gąsienica informuje ją, że kęsy grzyba mogą wpłynąć na jej rozmiar. Alicja postępuje zgodnie z jej radą i wraca do normalnej wielkości. Zjada drugi kawałek grzyba, aby dostosować się do rozmiaru domu, w którym widzi Księżną bijącą swoje niemowlę oraz kucharkę rzucającą naczyniami. Księżna wręcza Alicji niemowlę, które wkrótce zamienia się w prosiaka. Wtedy pojawia się znikający kot z Cheshire, który wskazuje drogę do domu Szalonego Kapelusznika i Marcowego Zająca. Alicja znajduje ich podczas herbatki z Susłem. Ich szaleństwo ją przerasta, więc odchodzi i trafia na drzewo, którego pień otwiera przed nią piękny ogród, który wcześniej widziała za drzwiami nory. Tam dostrzega ożywione karty do gry malujące na czerwono białe róże, które zostały omyłkowo zasadzone w miejsce czerwonych.
Pojawiają się Królowa i Król Kier, a Biały Królik pełni funkcję herolda. Królowa, o której wspominał kot z Cheshire, wiecznie skazuje kogoś na dekapitację. Zauważa Alicję i zmusza ją do gry w krokieta, używając flamingów jako młotków i świnek morskich jako piłek. W grze uczestniczy również Księżna, która opowiada Alicji przysłowia. Królowa Kier chce skazać Alicję na śmierć, ale ta i Księżna uciekają w popłochu na widok Gryfa. Gryf wyjaśnia Alicji, że wyroki Królowej nigdy nie są realizowane, ponieważ Król wszystkich ułaskawia. Zapoznaje ją z Nibyżółwiem, który lamentuje nad swoimi szkolnymi latami, gdy był prawdziwym żółwiem. Gdy zaczyna śpiewać smutną piosenkę o żółwiowej zupie, Gryf i Alicja uciekają.
Niespodziewanie w miejsce Gryfa pojawia się królowa czerwonych pionków z szachów ojca Alicji. Czerwona Królowa oferuje Alicji tytuł królowej, jeśli uda jej się przejść przez wielką szachownicę. Alicja idzie dalej i spotyka bliźniaków – Tweedle Dee i Tweedle Dum. Opowiadają jej wiersz o ostrygach pożartych przez morsa i cieślę, a następnie proszą, by była sekundantem w improwizowanym pojedynku. Jednak Tweedle Dee i Tweedle Dum uciekają w panice na widok wrony, która okazuje się być płaszczem królowej białych pionków szachowych, której Alicja spotkała na początku swej podróży. Nagle Alicja znajduje się w sklepie prowadzonym przez owcę, gdzie kupuje jajo, które zamienia się w Humpty Dumpty’ego z dziecięcej rymowanki. Opowiada jej o koncepcie nie-urodzin.
Niedługo potem Humpty Dumpty spada z murka, a zaniepokojona Alicja postanawia powiadomić króla białych pionków szachowych, który czeka na swojego posłańca. Alicja myli Białego Rycerza z posłańcem, który chwali się swoimi niepraktycznymi wynalazkami. Szarmancki Biały Rycerz eskortuje Alicję na skraj lasu, gdzie dziewczynka zostaje koronowana. Czerwona i Biała Królowa mówią jej o przykładnym przygotowaniu do nowej roli, ale obie zasypiają. Alicja wchodzi do zamku, w którym mieszkańcy lustrzanej krainy urządzają bal na jej cześć. Bal przeradza się w chaos, którego Alicja nie jest w stanie opanować. Wkrótce, szarpana przez Czerwoną Królową, budzi się w swoim domu, odczuwając ulgę, że wszystkie jej przygody były jedynie snem.
Obsada
Źródło:.
Przypisy
Bibliografia
- Catherine Nichols: Alice’s Wonderland: A Visual Journey Through Lewis Carroll’s Mad, Mad World. Nowy Jork: Race Point Publishing, 2014. ISBN 978-1-937994-97-6. [dostęp 2023-07-03]. (ang.).
- Michael R. Pitts: Thrills Untapped: Neglected Horror, Science Fiction and Fantasy Films, 1928-1936. Jefferson (Karolina Północna): McFarland & Company, 2019. ISBN 978-1-4766-7351-6. [dostęp 2023-07-03]. (ang.).
- Mark A. Vieira: Forbidden Hollywood: The Pre-Code Era (1930-1934). When Sin Ruled the Movies. Nowy Jork: Running Press, 2019. ISBN 978-0-7624-6675-7. [dostęp 2023-07-03]. (ang.).
