Alicja Solska-Jaroszewicz, z domu Duchińska (urodzona 6 października 1925 roku w Warszawie, zmarła 1 września 1992 roku tamże) była polską dziennikarką, małżonką premiera Piotra Jaroszewicza, uczestniczką powstania warszawskiego oraz podpułkownikiem.
Dzieciństwo
Była córką Antoniego Duchińskiego oraz Marii z domu Pomianowskiej.
Okupacja
W czasie II wojny światowej porucznik Alicja Duchińska, posługująca się pseudonimem „Inka”, walczyła w szeregach Związku Walki Młodych oraz Armii Ludowej. W trakcie powstania warszawskiego, w stopniu podporucznika, pełniła rolę łączniczki, a kanałami przedostała się ze Starówki do Śródmieścia, a następnie na Górny Czerniaków. Służyła w Sztabie Głównym Armii Ludowej. W nocy z 13 na 14 września 1944 roku, razem z Ewą Prauss-Płoską z Armii Krajowej, przepłynęła przez Wisłę na Saską Kępę, aby przekazać dowództwu Armii Czerwonej oraz sztabowi 1 Armii Wojska Polskiego informacje o sytuacji w walczącej Warszawie.
Dziennikarstwo
Alicja była dziennikarką Walki Młodych, a następnie Głosu Ludu, będącego organem KC PPR. Od momentu powstania Trybuny Ludu w 1948 roku aż do 1979 roku była jej dziennikarką. Specjalizowała się w zakresie tematyki gospodarczej, zwłaszcza handlu zagranicznego. Wykorzystywała swoje małżeństwo z Piotrem Jaroszewiczem, aby uzyskiwać dostęp do interesujących informacji, które były niedostępne dla innych.
Rodzina
Jej pierwszym mężem był Paweł Solski, żołnierz szefostwa transportu wojskowego, z którym miała dwoje dzieci. W latach pięćdziesiątych XX wieku wyszła za mąż za ówczesnego wicepremiera Piotra Jaroszewicza, który pełnił funkcję premiera Polski od 23 grudnia 1970 roku do 18 lutego 1980 roku. Z tego małżeństwa urodził się jej syn Jan.
Zabójstwo
Alicja Solska-Jaroszewicz oraz jej mąż zostali zamordowani w nocy z 31 sierpnia na 1 września 1992 roku w ich domu w warszawskim Aninie przy ulicy Zorzy 19. Zostali pochowani 10 września tego samego roku w grobie rodzinnym Jaroszewiczów na Powązkach (kwatera A2-7-12/13/14). W imieniu towarzyszy broni z Armii Ludowej zmarłą pożegnał generał dywizji (w stanie spoczynku) Edwin Rozłubirski.
Odznaczenia
- Order Sztandaru Pracy II klasy (1976)
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Order Krzyża Grunwaldu III klasy – 3 stycznia 1945
- Krzyż Partyzancki
- Warszawski Krzyż Powstańczy
- Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
- Złota Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1967)
- Odznaka „Za zasługi dla rozwoju prasy polskiej i Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich” (1974)
- Dyplom „Zasłużony działacz ruchu robotniczego” (1988)
- i inne
Przypisy
